του Ηλία Φραγκούλη

Το γαλλικό σινεμά μας έχει δώσει αμέτρητα αριστουργήματα, αλλά και ανεξάντλητο αριθμό από… φόλες. Εδώ και κάμποσα χρόνια, η αναλογία γέρνει ποσοτικά προς την δεύτερη κατηγορία φιλμικών παραγωγών, με τα πλέον προβληματικά χαρακτηριστικά να εντοπίζονται: α) στην εφιαλτική (και τόσο «εξυπνακίστικη» συχνά) φλυαρία των διαλόγων που «σκεπάζουν» και το στόρι ακόμη, β) στις σεναριακές ακρότητες (κωμωδιών, κυρίως) που θα ήθελαν απεγνωσμένα να ταυτιστούν με την πρωτοτυπία και γ) στις κακές αντιγραφές από έργα του… ξένου κινηματογράφου. Το «Αντίο, Ηλίθιοι» ξεκινά με μια αφιέρωση στον Τέρι Τζόουνς! Και με μιας αναφωνείς εσωτερικά: τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

Το αρχικό πρόβλημα με τον Αλμπέρ Ντιποντέλ είναι ότι… «νομίζει». Μετά το υπερφίαλο και υπερβολικά μπουκωμένο «Ραντεβού Εκεί Ψηλά» (2017), επιστρέφει στα σκηνοθετικά του καθήκοντα με μια «μινιμαλιά» που αγωνίζεται να κρύψει τη φτώχια της (ειδικά στο σκηνογραφικό κομμάτι), φλερτάροντας με μία μοντιπαϊθονική υπερβολή σάτιρας που, σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό από τους τίτλους αρχής, χρησιμοποιεί έως και τον ίδιο τον Τέρι Γκίλιαμ (σε άθλιο και ελάχιστο σε διάρκεια cameo) για να σου φωνάξει όσο πιο υστερικά και δακτυλοδεικτούμενα γίνεται… «homage»! Ακολουθώντας ένα tempo όχι και τόσο κωμικό, ο Ντιποντέλ θέλει να μας παρουσιάσει τη σύγχρονη ζωή σαν μία διόλου φουτουριστική «επαλήθευση» του «Brazil» (1985), ένα κράμα τεχνολογικής «αποξένωσης» και ακόμη χειρότερου γραφειοκρατικού και συστημικού χάους, πάνω στο οποίο (ατυχώς) τοποθετείται σαν κερασάκι σε τούρτα η (σαφώς) μελοδραματική αποστολή αναζήτησης του χαμένου τέκνου της κεντρικής ηρωίδας.

Από δίπλα, ένας αντι-ήρωας του πληκτρολογίου, που μόλις του «έφτυσαν» το project – επίτευγμα που σχεδίαζε επί σειρά μηνών και απαντά στην άδικη κοινωνία με μια καραμπίνα, η οποία λίγα εκατοστά ήθελε για να ξεκάνει… την κομμώτριά μας! Έτσι, οι ζωές τους θα ενωθούν (καταπληκτικό εύρημα;) και κάποια στιγμή θα προστεθεί στην παρέα κι ένας… τυφλός αρχειοθέτης (άθλια «παραλλαγή» του Μίλτον από το «Office Space») με αναρχοακτιβιστικές αντιλήψεις!

Εντελώς άρρυθμο, «γυμνό» από σκηνοθετική φαντασία (για να θυμόμαστε και να κλαίμε, καμία σχέση με Ζενέ και Καρό στα πρώτα τους βήματα) και με ερμηνείες που καίνε τα όποια διπλώματα υποκριτικής ολοσχερώς, το «Αντίο, Ηλίθιοι» σπιντάρει ασταμάτητα προς την καταστροφή, η οποία επιφυλάσσει ένα φινάλε κορύφωσης που ξεφτιλίζει τη συμβολικότητα της θυσίας ως επιλογή. Η απόδοση της λέξης «Cons» του τίτλου δεν άξιζε τέτοιας διακριτικότητας…