του Ηλία Φραγκούλη

Το 1988 ήταν η χρονιά που άκουσες για πρώτη φορά στη ζωή σου το όνομα του Τζον ΜακΛέιν. Η περίπτωση να μην το είχες ακούσει επειδή… δεν είχες καν γεννηθεί το 1988, κάνει τα πράγματα κάπως πιο δύσκολα για σένα. Ακόμη χειρότερα, οι γεννημένοι πριν από το έτος αυτό, ας είναι προετοιμασμένοι για μια άνευ προηγουμένου τσαπατσουλιά που μοιάζει περισσότερο με… μούτζα προς το franchise παρά με το τέταρτο sequel του «Die Hard».

Πρώτα απ’ όλα, ο Μπρους Γουίλις σε τούτη την ταινία δεν είναι ο Τζον ΜακΛέιν! Δε θυμάται πως είχε υποδυθεί στο παρελθόν τον cult ήρωα του καρτουνίστικου χαβαλέ και της εκρηκτικής δράσης. Δείχνει κουρασμένος, βαριεστημένος, εντελώς έξω από τα νερά του ΜακΛέιν. Ούτε καν σε λεκτικό επίπεδο δε διασώζεται το πράγμα (εκείνη η ατάκα με το Νιζίνσκι… ειλικρινά, τι είδους θεατές νομίζουν πως θα «πιάσουν» το αστείο;)! Τι άλλο αποδεικνύεται (στην πορεία…) πως έχουν ξεχάσει στο «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει Σήμερα»; Ένα σκηνοθέτη που θα έπρεπε να γνωρίζει τι εστί ρυθμός και πνεύμα και ένα μοντέρ που θα τσίτωνε το υλικό των γυρισμάτων, αξιοποιώντας, έστω, τις σκηνές καταδίωξης. Στη θέση τους, όμως, βρίσκονται ένας άνευρος – και προφανής – παραγγελιοδόχος του studio, που λες και απουσίαζε ακόμη και την ώρα του μοντάζ, για να καταλήγουμε να βλέπουμε αυτό το «Τέρας του Φρανκενστάιν», το οποίο θα προσέβαλλε και πρωτοετή κινηματογραφικής σχολής. Ακόμη και η εντυπωσιακή σεκάνς του κυνηγητού στους αυτοκινητόδρομους, εξαθλιώνει τις εμπνευσμένες και εντυπωσιακές κασκάντες, στουκάροντας ολέθρια με το ντεκουπάζ (που δεν μπήκε στον κόπο να περάσει ούτε απ’ έξω…).

Μέσα σε ένα πλαίσιο φτηνιάρικου «κουλέρ λοκάλ», πατέρας και γιος μεταφέρονται από το ένα set στο άλλο, μόνο και μόνο για να διαλύσουν το σύμπαν στις εκρήξεις και τους πυροβολισμούς, σέρνοντας πίσω τους και τον «όμηρο» (του σεναρίου) – κλειδί της πλοκής, Σεμπάστιαν Κοχ, στου οποίου το πρόσωπο «γράφει» αυτή η απόγνωση που φωνάζει «Τι κάνω εδώ;» άπειρες φορές πιο έντονα και ενοχλητικά ακόμη και από εκείνο το «Χαβιάρι»…

Όταν το puzzle του «μυστηρίου» της πλοκής αποκαλυφθεί και εσύ εξακολουθείς ν’ απορείς για το πώς διάολο καταφέρνουν αυτά τα… ελάχιστα κομμάτια πληροφορίας και παριστάνουν την ιστορία εδώ, το βαρύ πυροβολικό έρχεται να σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα με ένα μπαράζ εκρήξεων και σαματά, που το πιθανότερο είναι να σε… ξυπνήσουν! Αν βγεις ζωντανός μετά από τέτοια κινηματογραφική «εμπειρία», σίγουρα βάζεις κάτω και τον Τζον ΜακΛέιν για τον τίτλο του… «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει».