Η δεύτερη, στην προκειμένη, μας ενδιαφέρει κάπως περισσότερο, διότι εάν διορθώσει τα δικά της ελαττώματα, ο θεατής θα είναι εκείνος που θα βγει κερδισμένος στην τελική. Ας το πάμε κάπως πιο freestyle, λοιπόν, με τις σκέψεις αυτές να αραδιάζονται ελαφρώς άναρχα αλλά πάντοτε ειλικρινώς.
Έχεις γραφείο διανομής και ανακαλύπτεις πως έχεις αγοράσει μια μαλακία που θα επιχειρήσεις να διανείμεις ως κανονική ταινία. Σκέψου το ξανά. Μήπως να μην την έπαιζες στα σινεμά; Μήπως να μην την άνοιγες σε μια ντουζίνα σινεμά για να κάνεις την «αρπαχτή» του πρώτου weekend… κι όποιον πάρει ο χάρος, σε ένα δίμηνο θα παίζει στα κανάλια, μωρέ (όπου την έχεις ήδη πουλήσει ως κινηματογραφικό τίτλο); Το λέω αυτό, διότι με πολλές τέτοιες μαλακίες, στο φινάλε χαντακώνεις το σινεμά, που κάποια στιγμή θα ρίξει ένα ηχηρό λουκέτο και τράβα μετά να συνεννοηθείς με τα multiplex… Επιμένεις να την παίξεις; Επίλεξε ένα ή δύο άτυχα σινεμά και «πνίξε» το έγκλημά σου αθόρυβα. Και στο μέλλον να προσέχεις τι αγοράζεις. Και ψίχουλα να έκανε, ούτε ο αιθουσάρχης σού φταίει, ούτε και ο αθώος θεατής.
Προστάτευσε τα σινεμά με μικρότερα ανοίγματα ταινιών. Και μέχρι δέκα, αντί για σαράντα, καλά είναι. Μένει ευχαριστημένος ο αιθουσάρχης που δεν είδε τα εισιτήριά του να σκορπάνε στους… αντίστοιχους ανέμους κι έχεις και παραπανίσιες ελπίδες να βγάλει το έργο και δεύτερη ή και τρίτη εβδομάδα σε κάποια σινεμά. Ταυτόχρονα, αν το φιλμ το αξίζει, του δίνεις περιθώρια να βοηθηθεί από το word of mouth και να «στρώσει» μια πιο ανθεκτική πορεία.
Δοκίμασε να επαναφέρεις τη β΄ προβολή. Όχι να σπας το πρόγραμμα ενός σινεμά της γειτονιάς σε «mini multiplex», με τρία διαφορετικά έργα την ημέρα, προκαλώντας σύγχυση στους θεατές. Κάνε τον αιθουσάρχη να σε σεβαστεί για το έργο που του δίνεις, πριν το «κάψεις» ολοσχερώς με ανοίγματα της «αρπαχτής». Δεν θα είναι καινούργιο, αλλά θα έχει ακόμη ψωμί.
Προσπάθησε να ακολουθείς σωστά τις ημερομηνίες εξόδου του εξωτερικού ή της χώρας παραγωγής του έργου. Αν το πας με το πάσο σου, το πιθανότερο είναι να το βλέπει ο θεατής σε ριπαρισμένο Blu-Ray στο σπίτι του πριν καν το διανείμεις. Δεν φταίει ο καταναλωτής για την «πειρατεία». Εσύ φταις.
Αυτό με τις ημερομηνίες λέγεται και προγραμματισμός. Δεν παίζεις την «Γκόλφω». Βρισκόμαστε στο 2016. Οι απαιτήσεις έχουν αλλάξει. Βοήθησε τα σινεμά να αποκτήσουν κάποιον χαρακτήρα με τα φιλμ που παίζουν, αν ο αιθουσάρχης δεν είναι ικανός να το πράξει από μόνος του. Δεν παίζεις στο Embassy (λέμε τώρα)… «ΔΥΟ ΕΡΓΑ – ΚΑΡΑΤΕ & ΑΓΡΙΟ ΣΕΞ», αλλά ούτε και μελοδράματα για υπερήλικες, πια (δεν μπορούν να κατεβούν τις σκάλες, hello!). Δημιουργείς χαρακτήρα. Και παρακολουθείς με το μικροσκόπιο τι έχει και ο ανταγωνισμός. Κάνε κόντρα πρόγραμμα. Εκμεταλλεύσου καλύτερα τα κενά που μπορεί να παρουσιάζονται σε μερικές εβδομάδες, διαλέγοντας τις ανάλογες ταινίες που «κάθονται» καλύτερα εκεί. Δεν είναι τράπουλα, δεν είναι τζόγος. Είναι Τέχνη.
Δοκίμασε να μιλάς περισσότερο με τον… ανταγωνιστή σου. Μπορεί να κερδίσετε κάτι και οι δύο από αυτό. Χωριό είμαστε, μην κοιτάς που πας και στις Κάννες! Μην προσπαθείς μονάχα να του βγάλεις το μάτι (όπως όταν πας στις αγορές εκεί έξω…). Δημιούργησε κοινές πολιτικές με γνώμονα το κέρδος του θεατή. Τι πρόσφερες τελευταία φορά σε αυτόν; Τη μεταφορά για τις πρεμιέρες της κάθε εβδομάδας από την Παρασκευή στην Πέμπτη, ώστε να διευρύνεις το weekend του box-office σου; Γελάνε και τα μωσαϊκά. Και, αν σε παίρνει να κάνεις κι έναν τσαμπουκά στο θέμα της τιμής του εισιτηρίου, που έχουν καταντήσει όλα μπάχαλο με τις προσφορές, τα δωροπακέτα, τα επιχορηγούμενα και τα δενξερωκιεγωτιάλλο, πάτα ένα πόδι και βρες μια οικονομική άκρη, μια οικονομική βάση. Το μάθημα της Τετάρτης το πήρες. Μην το βλέπεις σαν «προσφορά», πια. Δες το σαν πολιτική.
Έχεις ανάμειξη σε ελληνική παραγωγή; Ο Όρσον Γουέλς δεν μένει πια εδώ. Κάνε φύλλο και φτερό το σενάριο, πριν ξεκινήσουν γυρίσματα. Ζήτα να βλέπεις και τίποτε από dailies, εντάξει, δεν γίναμε και Χόλιγουντ, αλλά ας έχεις μια εικόνα, βρε αδελφέ! Μην περιμένεις το rough cut όταν όλοι έχουνε γυρίσει σπίτια τους. Κοίτα να σώσεις ό,τι μπορείς! Εκτός κι αν το έργο είναι «φεστιβαλικό» και ο σκηνοθέτης θέλει να κάνει τουρισμό, όχι εισιτήρια. Εκεί… «μπον βουαγιάζ»! Αν δεν το έχεις σε όλα αυτά, δεν σου φταίει ο κριτικός κινηματογράφου μετά, που εσύ πας να πουλήσεις το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», αλλά το έργο προέκυψε «Η Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου».
Speaking of «κριτικοί». Μην τα βάζεις μαζί μου. Το λέω προσωπικά και με τσαμπουκά. Εγώ μέχρι να πεθάνω, σε τούτον το χώρο θα μείνω, ακόμη κι από hobby. Στο σινεμά μεγάλωσα, στο σινεμά έχω αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Δεν είναι δουλειά. Είναι η ζωή μου. Αν νομίζεις ότι μπορείς να το αλλάξεις αυτό, φαντάσου να κλείνει το «μαγαζί» σου και να ψάχνεις για επόμενο και να μην βρίσκεις αντίστοιχο. Εσύ θα πας όπου σε καλύπτει ένας μισθός. Και θα πουλάς φούμαρα. Υπηρεσίες και προϊόντα κουκουρούκου, πάντα με ένα χαμόγελο κολλημένο με σφαλιάρα στα χείλη. Μέχρι και life coaching θα κάνεις, σου το λέω, όλα τα έχουν δει τα μάτια μου. Εγώ, όμως, θα βλέπω σινεμά. Θα γράφω για το σινεμά. Και θα αγαπάω το σινεμά. Γι’ αυτό τα λέω αυτά. Αν σου βαστάει να τ’ ακούς και έχεις καλή θέληση να διορθώσεις τα σκατά μιας αγοράς που και άλλος «συνάδελφος» να τα πέταξε, γυρνάνε πάντοτε πάνω σε όλους μας σαν boomerang, μάθε να διαβάζεις. Αν όχι, το σκατό θα ανακυκλώνεις.
Και καλή σεζόν σε όλους μας. Το «ραντεβού» του Σεπτέμβρη έφτασε…
