Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισα για πρώτη φορά στη ζωή μου την εικόνα των ανθρώπων που τρώνε οτιδήποτε βρουν μέσα από σκουπίδια, παντού στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι και σε διάφορες γειτονιές, πλέον. Δεν είναι λαϊκισμός το να το αναφέρει κανείς, ούτε και έχει νόημα να το κρύβουμε μεταξύ μας. Δεν είναι κάποιου είδους κοινό μυστικό η αύξηση των αστέγων, των ανθρώπων που κοιμούνται σε παγκάκια ή σε γωνίες κτιρίων που παρέχουν μια στοιχειώδη ζεστασιά. Κάποτε ήταν ξένοι οι περισσότεροι από αυτούς. Σήμερα είναι Έλληνες. Οικονομικοί «μετανάστες» της φτώχιας.
Ούτε και οι φίλοι που χάνουμε γιατί δοκιμάζουν μια καλύτερη τύχη και ένα μέλλον με προοπτικές στο εξωτερικό αποτελούν μυστικό, πια. Συνήθως, δεν είναι πραγματικά καλύτερα τα πράγματα στη νέα τους «πατρίδα». Αλλά δουλεύοντας, στο πέρασμα του χρόνου, προκύπτει μια αναγνώριση της αξίας σου και μια δικαίωση, που εδώ κανείς δεν προστατεύει και δεν επιβραβεύει με τον οποιοδήποτε τρόπο. Το έχουν δει να συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους και το τολμάνε. Θέλει δύναμη το να φύγεις, κακά τα ψέματα.
Εμείς που μείναμε εδώ, δεν είπαμε ότι θα αρκεστούμε σε έναν ρόλο «οσιομάρτυρα», που θα υποταχθεί ολοκληρωτικά σε μια πολιτική μετατροπής της χώρας σε κατώτερης μορφής αποικία της «ενωμένης» Ευρώπης της Γερμανίας. Γιατί υπάρχουμε και εμείς που δεν φταίξαμε. Και έχουμε ακόμη δύναμη, θέληση, φωνή και δικαιώματα. Δεν θέλουμε να μετράμε μόνο θύματα, δεν θέλουμε να ζούμε δίπλα σε ζωντανούς νεκρούς, δεν θέλουμε να κυκλοφορούμε σε πόλεις φαντάσματα. Δεν θέλουμε απειλές και φόβο, δίχως τελειωμό. Θέλουμε να ελπίζουμε. Και την Κυριακή θα ψηφίσουμε. Γιατί και η ίδια η ζωή το θέλει το happy end της. Από εκεί έξω το «έκλεψε» και το σινεμά, ξέρεις…
