Προβλημάτισε περισσότερο παρά εξέπληξε το άνοιγμα της ταινίας… της σοκολάτας την περασμένη Πέμπτη. Χτυπούσαν τα τηλέφωνα την Παρασκευή, πανηγύριζε το γραφείο διανομής με δελτίο Τύπου για τα σχεδόν 20.000 εισιτήρια του… Αγίου Βαλεντίνου, περισσότερα κι από του Παπακαλιάτη μου έλεγαν, όλη η αγορά είχε θορυβηθεί, «θα γράψεις τίποτε;» με ρωτούσαν άλλοι. Εγώ είπα να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα, το συνολικό νούμερο του weekend θα έβγαζε τα πραγματικά συμπεράσματα.
Και, όντως, τα 58.500 του τετραημέρου ήταν ένας αρκετά πιο προσγειωμένος αριθμός από τον πανικό της Πέμπτης. Μιλάμε για το πιο στοχευμένο άνοιγμα των τελευταίων χρόνων. Αν παρακολουθούσες το promotion, πίστευες πως το φιλμ δε θα προβάλλεται μετά τις 14 του Φλεβάρη! Μια κι έξω, αυτή είναι η μέρα, όποιος πρόλαβε το είδε! Και κάπως έτσι λειτούργησε και στο box-office. Η ταινία της σοκολάτας έγινε το must για το «ερωτευμένο» teenage κοινό, που έχει μάθει να καταναλώνει τα πιο απλουστευμένα μηνύματα: καρδούλα + σοκολάτα + Βαλεντίνος = ταινία. Η ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, δε, ήταν πως αυτό το κοινό κατάλαβε ότι επρόκειτο για φιλμ μεγάλου μήκους και όχι μεγαλύτερο σε διάρκεια διαφημιστικό spot!
Κέρδισε κάτι ο κινηματογράφος από αυτό το πράγμα; Εισιτήρια, θα μου πεις. Και ο χορηγός ευχαριστήθηκε, έβαλε τα λεφτά του και έκανε τη δουλειά του (fair enough). Τι μένει, όμως στο φινάλε; Η σοκολάτα. Όχι μια ταινία. Ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου το παράδειγμα; Ποιος ξέρει. Μπορεί την επόμενη φορά να είναι ένα γιαούρτι, ένα απορρυπαντικό πλυντηρίου, ένα προφυλακτικό… Από τα προηγούμενα, βέβαια, με τις 14 Φεβρουαρίου θα βολευτεί μονάχα το τελευταίο. Καταλαβαίνεις. Εκτός κι αν οι υπόλοιποι βρουν τρόπο να συνδυαστούν με κάποια εορτή του Έθνους, τη Μικρασιατική καταστροφή ή κανένα μέγα αθλητικό τρόπαιο που έφθασε σε τούτη τη μαρτυρική χώρα κάποτε. Σίγουρα θα το έχουν μετατρέψει σε κάποιας μορφής εορτή κι αυτό. Ε;
