Σε παίρνουν τηλέφωνο φίλοι και σου λένε το κλασικό «Έλα από το σπίτι, θα δούμε ταινία…». Και εσύ δέχεσαι με χαρά την πρόσκληση. Και πας. Και σου σκάει ο σκληρός ο δίσκος, τίγκα στο «κατεβασμένο», πάντα σε high definition, για να μην προσβάλλεται και η ποιότητα του κινηματογραφικού έργου… «Και τι θα δούμε;», ρωτώ εγώ με αφέλεια. Καινούργια, μου απαντούν, από αυτά που θα βγουν το καλοκαίρι εδώ. Βλέπω εγώ κάτι τίτλους του ’12 και του ’13, αλλά δεν το σχολιάζω, «καινούργια» είναι, ό,τι πείτε. Βάζουν το πρώτο που είναι «γαλλικουργιά», τύπου romantic, για να μη σου κάτσει και η pizza βαριά. Κοντά στις δύο ώρες η διάρκεια. Είχαν δει όλοι το trailer και τους είχε «ψήσει» πως θα περάσουμε χάρμα. Μια ώρα και είκοσι λεπτά αργότερα, στο σπίτι γινότανε του μπλοκαρίσματος του λιμανιού του Πειραιά από το Π.Α.ΜΕ., είχα πάρει εγώ τα χειριστήρια ανά χείρας και τους έλεγα, «Όχι, μάνα μου, όλο θα το δούμε, ρομαντικό γαλλικό δε θέλατε;»!
Το δεύτερο ήταν δράμα περιόδου με αισθηματικό subplot και καλό καστ, πιο adult, πιο σιγουράκι. Δύο ώρες κι αυτό. Μια ώρα αργότερα, εγώ χάζευα σε ένα laptop, παραδίπλα ρωτούσαν «Ποιος θέλει γλυκό;», έπεφτε και καμία γκρίνια να το σταματήσουμε κι αυτό το αίσχος, όχι τους απαντούσα εγώ, εκεί, μέχρι τέλους, για να νιώσουν τι δουλειά κάνω κι εγώ, ο δόλιος. Το «κλου» της βραδιάς: με ρωτούσαν οι φίλοι μου πώς θα αντέξει ο κόσμος τέτοιες ταινίες σε σινεμά το καλοκαίρι, από τη στιγμή που εμείς, στην άνεση του σπιτιού, ήμασταν στα όρια του… να ψάχνουμε για όπλα! Εντάξει, θερινό σινεμαδάκι, μωρέ, έχει τη δροσιά του, καλό bar να υπάρχει και… να ‘μαστε καλά! Η περίπτωση να πιάσουν οι θεατές το μηχανικό προβολής όμηρο και να κάψουν τις μπομπίνες του φιλμ εν χορώ στη μέση του σινεμά χαρακτηρίστηκε ελαφρώς ακραία.
