Διαβάζω τα ρεπορτάζ από τις φετινές Κάννες (τι άλλο να κάνω, Δελφινάριο στο MEGA, στις 20:00, δεν παρακολουθώ…) και νομίζω πως δε χάνω και τίποτε. Μονάχα το εθιμοτυπικό της υπόθεσης – και το ωραίο σερί που είχα, από το 1994. Δεν πειράζει. Και του χρόνου ζωντανούς μας βλέπω, είτε με ευρώ, είτε με συνάλλαγμα για γαλλικά φράγκα («εννοείς» το διττό σχόλιο, φαντάζομαι). Και με τόση «καρέκλα» που έχει ρίξει στην Κρουαζέτ, ομολογώ πως δείχνω και οίκτο! Βροχή, υγρασία, κωλοταινίες και… Νάνι Μορέτι στη θέση του Προέδρου της Κριτικής Επιτροπής! Μάνα, γιατί με γέννησες…
Παλαιότερα, τα ξένα κινηματογραφικά Φεστιβάλ είχανε μια άλλη αίγλη. Πήγαινε η Ροζίτα Σώκου και τα κάλυπτε, πώς αλλιώς να σου το πω; Σήμερα, πάει κι ο γείτονας! Και βλέπει τους ίδιους, ανά διετία και κάτι. Ή και κάθε χρόνο, άμα υπάρχει σταθερός παραγωγός – αιμοδότης, που έχει μπει στη μπίζνα κι αυτός και «παράγει» φεστιβαλικών προδιαγραφών προϊόν. Στον αντίποδα των big budget productions και των studios, υπάρχει κι αυτή η μικρή φάμπρικα. Την ίδια δουλειά κάνουν. Ο ένας πουλάει Γουίλ Σμιθ για να δουλέψει κι η «καντίνα», ο άλλος πουλάει Κιαροστάμι, Λόουτς και Χάνεκε για να θρέψει ένα χωριουδάκι στη Γαλλία και, μαζί, ένα συρφετό ανθρώπων που τους λεν’ «αγοραστές» και σου πουλάνε Τέχνη, γιατί είναι πιο έξυπνοι. Μόνο που στο τέλος μαζευτήκανε πολλοί «έξυπνοι» και χαλάσανε οι τιμές (#amentioto)…
«Τι μας νοιάζει;», θα πεις κι εσύ. Τι σε νοιάζει τι είναι το «σινεφίλ», τι σε νοιάζει πόσων ετών είναι κι ο Αλέν Ρενέ και πώς τα πάει το «νέο ρεύμα» του ρουμάνικου σινεμά; Να πω ότι έχεις άδικο, με ξέρεις, εγώ ψέμα δε λέω!
