Γιατί είναι νέον το έτος. Και πρέπει να το υποδεχόμαστε θετικά, αλλιώς… ή διαβατήριο ή «φούντο». Ναι, καλά την αισθάνεσαι (γέλια στο βάθος…) μια κάποια πολιτική χροιά. Αναμφισβήτητα μας αφορά αυτό που πρέπει να συμβεί στα τέλη του Γενάρη. Χωρίς κανέναν απολύτως φόβο. Χωρίς «δρακουλιάρικες» απειλές και τρομοκρατίες. Αν θέλουμε να έχουμε αξιοπρέπεια ως χώρα, Δημοκρατία ως πολίτευμα και αξία ως άνθρωποι. Ελεύθεροι.
Στα δικά μας, να ευχηθώ κάτι απλό, για αρχή. Στήριξε τις μονές αίθουσες που βρίσκονται κοντά σου, πήγαινε πού και πού, δεν θα σκίσεις κανένα καλσόν, το σινεμά κάνει καλό, ενίοτε σημαίνει και καλύτερη ζωή, φυγή από τον ποιοτικό πάτο της ελληνικής τηλεόρασης ή τον… απόπατο της ελληνικής πραγματικότητας. Θέλεις να έχεις κοντά σου έναν κινηματογράφο, πίστεψέ με. Κάνε ένα ποδαρικό κι εκεί, μέρες που ‘ναι…
Μπορεί να χαίρεσαι στην άνεσή σου το τζάμπα, το «κατεβασμένο», όμως με το να μην πατάς ποτέ πια σε κινηματογραφική αίθουσα δεν βοηθάς κανέναν σε αυτή τη βιομηχανία και, ακόμη χειρότερα, μπορεί άθελά σου να κατεβάζεις (κανονικά και… με το νόμο) το επίπεδο της φιλμικής παραγωγής σε πολλές χώρες του κόσμου! Χωρίς πλάκα.
Για καλύτερες ταινίες δεν μπορώ να ευχηθώ, διότι δεν είναι του χεριού μου. Τα πράγματα που εύχομαι είναι ρεαλιστικά, στόχοι που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και να επιτύχουμε. Ευτυχώς για όλους μας, εγώ δεν κάνω σινεμά. Μάλλον κακό θα έκανα, αυτό πιστεύω. Και στον ελληνικό κινηματογράφο, το κακό… περισσεύει. Ας ευχηθούμε για τους υπόλοιπους (αν και το ταλέντο δεν έρχεται με καμία ευχή…). Και για ένα χαρούμενο και υγιές 2015.
