Διότι αυτό θα πει να είσαι δημιουργός. Να αναγνωρίζει η αλλοδαπή την αξία σου, να σου λένε οι φίλοι σου μπράβο, να πίνεις το ποτάκι σου στα Εξάρχεια και στην Κολοκοτρώνη, να δίνεις τις φανταστικές συνεντεύξεις με το παρεάκι σου από τον πάλαι ποτέ Τύπο, να σε τιμούν κι οι κολλητοί σου από την Ακαδημία με μερικά βραβεία (τζάμπα είναι) κι ας μην πατήσει άνθρωπος να τη δει την ταινία στα σινεμά, μωρέ, και πάλι ωραίοι είμαστε, το ΕΚΚ θα στηρίξει, θα ξαναγίνει και η ΕΡΤ με την επόμενη κυβέρνηση, λυμένο το ζήτημα.
Λοιπόν, σκέφτομαι να κάνω δράμα. Οικογένεια σε διάλυση, της κατώτερης αστικής τάξης, αυτοί που ψηφίζανε ΠΑΣΟΚ, με νιώθεις; Θα υπάρχει τουλάχιστον ένα μέλος με αναπηρία – καρκίνο – «κάτι» ανίατο και πονετικό, από λεφτά σκατά, μια αιμομικτική σχέση με ανήλικο τέκνο στο νερό, κόρη σε σχέση με αλλοδαπό που χτυπιέται με χρυσαυγίτη αδελφό εκείνης, μπινελίκι να τρώει το σόι και του διπλανού να μη δίνει, έναν αυνανισμό με καλλιτεχνική εκσπερμάτιση, να τα πετάει ο ήρωας και να ζωγραφίζει τύπου Πόλοκ (δεν έχει γίνει ακόμα, γαμώ!), άντε και δύο gay χαμουρέματα, γυναίκα, μπικίνι, τραγικό, μια Ακρόπολη για τους έξω, φονικό ή δραματικό κρεσέντο με παιδάκι που έπεσε στην κακιά την ώρα, αλαφιασμένη ηρωίδα που ξεσπάει γιατί α) δεν κάνει καλό σεξ, β) της έκοψαν το ρεύμα ή γ) της έσπασε το τακούνι στις κυλιόμενες του Μετρό και, οπωσδήποτε, «ανοιχτό φινάλε» (δεν θα έχει τέλος η ταινία στο πιο λιανά του, αλλά να μείνει μεταξύ μας).
Βγάζω διαβατήριο, βίζες, ράβομαι, μακραίνω μούσι, δεν ξαναφοράω ασορτί κάλτσες και τηλεφωνώ του The Boy για μουσική επιμέλεια, έστω! Θα κάνω hit movie, σου λέω!
