Πήγα να ξαναδώ το «Ted» τη Δευτέρα που μας πέρασε. Ήθελα να γελάσω. Να το χαρώ με φίλους. Πήγα σε ένα θερινό που αγαπώ, από παλιά. Έφτασα σχεδόν μισή ώρα πριν ξεκινήσει η πρώτη παράσταση. Μου αρέσει αυτό το χάζι, το να παρατηρώ τους θεατές που ακόμη προτιμούν τη μονή αίθουσα ή το θερινό, παραδοσιακά. Μαθαίνεις πράγματα με το να παρακολουθείς τον κόσμο έξω από έναν κινηματογράφο. Το πρώτο και καλύτερο που μαθαίνεις; Πως δεν ξέρουν τι πάνε να δουν!
Μανάδες με ανήλικα κοριτσάκια έστηναν ουρά μπροστά από το ταμείο, καθώς τα βλαστάρια τους με το ζόρι δεν κατέβαζαν από τις προθήκες την αφίσα και τις φωτογραφίες με το λούτρινο! Σοκ λίγο πριν ανοίξουν το πορτοφόλι τους. Η ταμίας, με ένα χαμόγελο που έπνιγε τα τρανταχτά γέλια βαθιά μέσα της, ενημέρωνε πως η ταινία είναι ακατάλληλη. Σοκ και για τα κοριτσάκια, τα οποία αποχαιρετούσαν τον ήρωα που θα ήθελαν να ζουλήξουν με μανία στην αγκαλιά τους. Γιατί; Γιατί να μην αφήνουν τα παιδιά να δουν αυτό το χαριτωμένο αρκουδάκι που γαμάει, βρίζει, κάνει drugs και οι καλύτερες φίλες του είναι πουτάνες; Ακολούθησαν ζευγάρια κάθε ηλικίας, κυρίως από… πενήντα και άνω. Ήρθε και μια ηλικιωμένη κυρία, μόνη, κομψοτάτη, ο τύπος του θεατή που εγκαταλείπει το σινεμά στο τεταρτάκι, με το σοκ ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σαν αποτυχημένη πλαστική.
Εντός, μονάχα πέντε άτομα έκλαιγαν από τα γέλια με την ταινία. Η παρέα μου. Στο διάλειμμα, ντρεπόμουν να κοιτάξω πίσω, θα μας έβλεπαν σαν εγκληματίες, θα ερχόταν ο υπεύθυνος του κινηματογράφου και θα μας έλεγε να βγάλουμε το σκασμό γιατί ενοχλούμε τον κόσμο… Μια ανησυχία την είχα. Στο τέλος, τα παιδιά με ευχαρίστησαν που επέμεινα να έρθουν και να δούμε το «Ted» και με ρώτησαν εάν πρόκειται να βγουν και άλλες τέτοιες ταινίες φέτος. Μάλλον όχι, απάντησα. Αυτές οι ταινίες δεν έχουν κοινό. 215.000.000 δολάρια οι εισπράξεις στην Αμερική.
