Ανατρέχοντας ξανά σε ολόκληρη την ιστορία του θεσμού των Όσκαρ, με αφορμή το μεγάλο αφιέρωμα του FREE CINEMA στις βραβευμένες ταινίες των τελευταίων 85 απονομών, κατέληξα για ακόμη μια φορά σε αυτό το συμπέρασμα: δε θα καταλάβω ποτέ με τι σκεπτικό ψηφίζουν αυτές οι χιλιάδες των επαγγελματιών του Χόλιγουντ! Έχουν αγνοήσει κλασικά αριστουργήματα, έχουν βραβεύσει πατάτες, έχουν εξυψώσει ατάλαντους, έχουν ζητήσει, όμως, και πολλές συγγνώμες. Δεν έχουν βρει τον τρόπο να συμμαχούν απόλυτα με τον μέσο θεατή ή και τον πιο δύστροπο κριτικό, όμως, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, πάντα στα Όσκαρ θα επιστρέφουμε αυτή την εποχή του χρόνου.
Από τις πρώτες, μαγνητοσκοπημένες τελετές που μετέδιδε «κονσέρβα» (και συντομευμένες σε διάρκεια) η κρατική τηλεόραση το επόμενο της απονομής Σάββατο, από τα εβδομαδιαία δημοσιεύματα του guru Παναγιώτη Τιμογιαννάκη στο περιοδικό Ταχυδρόμος, μέχρι την πολυτέλεια του να σώζεις το show σε VHS κασέτες στα 80’s και να μπορείς να το ξαναβλέπεις όποτε γουστάρεις, τα Όσκαρ για μένα εμπεριέχουν μονάχα συγκίνηση. Αυτό το δέος για έναν απλό άνθρωπο που ανακάλυψε την Τέχνη του και την ανέβασε τόσο ψηλά, ώστε να βρίσκεται στη σκηνή και να ευχαριστεί τους συναδέλφους του κι όλη την ανθρωπότητα μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, αποκτώντας μια θέση σε… κάποια αιωνιότητα.
Κάποιοι φαντασιώνουν ταξίδια στο φεγγάρι ή έλεγαν πως ήθελαν να γίνουν αστροναύτες όταν ήταν παιδιά. Για μένα, τα Όσκαρ πάντα βρίσκονταν πιο ψηλά κι από τ’ αστέρια, σαν παραμύθι που μπορούσες να χαρείς, με τα μάτια ορθάνοιχτα. Γιατί γιορτάζουν πολύ περισσότερα όνειρα από αυτά που κάνει ο κάθε άνθρωπος σε τούτη τη ζωή. Γιορτάζουν το σινεμά. Υπάρχει μεγαλύτερο όνειρο από αυτό;
