Περίμενα νέα από ένα χειρουργείο. Δεν υπήρχε ημερομηνία στο μυαλό μου, όσο κι αν προσπαθούσα να συντονίσω υποχρεώσεις και δουλειές της ημέρας. Μερικές φορές, η ζωή καταφέρνει και σε φρενάρει. Λιγότερο ή περισσότερο απότομα. Μια γιορτή μπορεί να έρχεται μαζί με ένα δυσάρεστο περιστατικό, ακόμη και αυτό το «ακατονόμαστο». Η ανάμνηση μιας «γέννησης» μπορεί να συνοδεύεται από ένα ρεαλιστικό… φινάλε. Τίποτε το κινηματογραφικό εδώ, λυπάμαι.
Τώρα, τι να πω για τα τέσσερα χρόνια του FREE CINEMA; Μεγαλώνει, αργά και σταθερά. Όπως… γερνάω κι εγώ. Κι εσύ. Κάπου αισθάνομαι ότι με γέρασε λιγάκι παραπάνω αυτό το site. Η αγωνία τού να τρέχεις ένα πράγμα σχεδόν μόνος, με λιγοστούς ανθρώπους δίπλα σου, που πιστεύεις ότι μπορούν να γράψουν τρεις αράδες χωρίς να σε «καίνε» στη διόρθωση. Το να παραμένεις ανεξάρτητος και να ανοίγεις το στόμα σου με το πιο θαρραλέο θράσος που επέδειξες ποτέ μέσα από τα media, «πληρώνοντας» ένα κάποιο τίμημα. Η «μπόχα» του χώρου, από όποια πλευρά κι αν το πιάσεις. Το ότι η χώρα και η ζωή του καθενός ανθρώπου γύρω σου καταρρέει, αλλά κανείς δεν έχει πάρει ένα μάθημα ή κοιτάζει να διορθώσει κάτι, ν’ αλλάξει πορεία, να κάνει το σωστό.
Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις. Ειδικά αν έχεις και μυαλό. Αν έχεις συνείδηση και κάποιους κώδικες ηθικής. Είναι δύσκολο να βγεις στην επιφάνεια και να αναπνεύσεις, όταν εκεί, επάνω, επιπλέει τόσο (και σχεδόν μόνο το) σκατό. Μεγαλώνοντας, γίνεται ακόμη πιο δύσκολο ν’ αφήσεις τη λογική να πορεύεται μ’ εκείνο το «È una festa la vita…», που σε συγκινούσε από παλιά. Η «γιορτή» μένει στη μεγάλη οθόνη. Από την άλλη πλευρά δεν παίζει πάντοτε ο Νίνο Ρότα, ούτε έρχονται διαρκώς να σου πιάσουν το χέρι για να χορέψεις…
Είχα ξεχάσει ότι έχουμε γιορτή σήμερα. Θα προσπαθήσω να το θυμηθώ καλύτερα του χρόνου, που πιάνουμε μια πενταετία. Είθισται στα πιο «στρογγυλά» νούμερα, βλέπεις. Μέχρι τις 27 Απριλίου του 2017, θα ήθελα να είμαστε καλά, να έχει αυτό το site λόγο ύπαρξης, να μεγαλώνουμε πιο ανθρώπινα, κάθε μέρα, να ξεχνάμε… μόνο μέσα από το σινεμά και να προσποιούμαστε επιτυχώς ότι υπάρχει ένα κάποιο «happy end». Εντάξει, το τέλος υπάρχει, αυτό δεν αλλάζει. Αλλά ας έρχεται ήρεμα, δίχως πόνο και με ένα timing «χωνεμένο» μέσα σου.
Ευχαριστώ που είστε ακόμη εδώ. Ευχαριστώ που ακόμη περισσότεροι αναγνώστες μαθαίνετε ποιοι είμαστε. Ευχαριστώ που αγαπάτε (ή μισείτε!) τις κριτικές μας, γιατί είναι ό,τι πιο τίμιο και ειλικρινές θα βρείτε στο FREE CINEMA. Δεν θα μπορούσα να το «πουλήσω» ή να το κάνω διαφορετικά. Έτσι είμαι εγώ. Ξέρεις. Ελεύθερος.
Υ.Γ. Μπαμπά, στο σπίτι σε περιμένουν μερικά γουέστερν, από αυτά που σου αρέσουν. Εντάξει; Είχαμε γενέθλια σήμερα, άρα… νομίζω ότι το αξίζεις.
