Πολλαπλά τα σοκ στην κατηγορία καλύτερης σκηνοθεσίας φέτος. Τομ Χούπερ. Όσκαρ σκηνοθεσίας το 2011. Φέτος, το δικό του «Les Misérables» διεκδικεί Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά ο ίδιος βρίσκεται εκτός πεντάδας. Κάθριν Μπίγκελοου. Όσκαρ σκηνοθεσίας το 2010. Φέτος, το δικό της «Zero Dark Thirty» μπαίνει στη λίστα για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, η ίδια όχι. Μπεν Άφλεκ. Το μεγάλο φαβορί, ήδη από το περσινό Φεστιβάλ του Τορόντο. Το «Argo» προτείνεται ως καλύτερη ταινία, ο ίδιος μένει εκτός. Σα να τους έκοψαν τα πόδια, ξαφνικά!
Όχι. Δεν υπάρχει λογική στα Όσκαρ φέτος. Ούτε τους βρίσκεται ο καραμπινάτος τίτλος που θα σαρώσει και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι, ούτε τι θα ψηφίσουν όλες αυτές οι χιλιάδες των μελών γίνεται να υποψιαστούμε, ούτε και ικανοποίηση θα νοιώσουμε στο φινάλε, σε ένα κινηματογραφικό τοπίο ασαφές, που μοιάζει περισσότερο με ελληνικές εκλογές που δε βγάζουν αυτοδύναμη Κυβέρνηση…
Το πιθανότερο είναι να καταλήξουμε σε μια χρονιά που, και πάλι, δε θα θέλουμε να θυμόμαστε σαν κάτι «δικό μας». «The King’s Speech», «The Hurt Locker», «Slumdog Millionaire», «The Departed», «Crash», «Million Dollar Baby», «Chicago», «A Beautiful Mind» και πόσα ακόμη αμφιλεγόμενα Όσκαρ των τελευταίων ετών… Σου κάνει κέφι να τα ξαναδείς; Και να πεις, «ναι, το άξιζε»; Υπήρχαν καλύτερες ταινίες όλα αυτά τα χρόνια; Η απάντηση, μάλλον, είναι θετική. Αλλά… εδώ είναι Όσκαρ, κι ο θεσμός βάζει κάτω και τους κανόνες της Τσάιναταουν, πια. Θα το πεις το «Ξέχνα το, Τζέικ». Αλλά θα το ξενυχτήσεις και φέτος. Όπως περίμενες τον Άγιο Βασίλη με τα δώρα στα παιδικά σου χρόνια. Τα Όσκαρ μπορεί να γέρασαν (ή οι ταινίες να χάλασαν…), το παιδί μέσα σου, όμως, βαστάει. Ακόμη.
