του Θάνου Δημητριάδη

Ένα πρωινό του 1987, την ώρα του κουάκερ, ο 30χρονος (τότε) Κρις ανακοινώνει στη μαμά του πως είχε αποφασίσει να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία. «Μπράβο, αγόρι μου!», του είπε η κυρία Κολόμπους, διότι η Πενσυλβάνα μάνα είναι πολύ υποστηρικτική με τα παιδιά της, όχι σαν τις δικές μας, που τους ζητάς να πας στο «Fame Story» και σε κλείνουν στο κοτέτσι. «Γιατί σκέφτηκα, καλύτεροι από εμένανε είναι αυτοί οι αδελφοί Ταβιάνι;», είπε κι ύστερα πήγε στην κάμαρά του.

Ο Κρις, επειδή ήταν αναιμικός και η ζωή του χρώσταγε πολλά τσαλακωμένα σεντόνια, αποφάσισε να κάνει μια ταινία για όλους τους geeky φίλους του, που αντί για screwdrivers μεθούσαν τα βράδια τους με σκορ του Subbuteo. Έτσι, λοιπόν, πήρε τη νούμερο ένα εφηβική, ερωτική φαντασίωση και την έκανε ταινία. Όχι πορνό, γιατί η μάνα θα ήταν πολύ judgemental. Και εγένετο το κλασικό «Οι Περιπέτειες μιας Μπέημπυ Σίτερ» (έτσι το έγραφαν τότε, τραβάς κανά ζόρι;)!

Να σου θυμίσω: η Ελίζαμπεθ Σου είναι μια κοπελιά την οποία «στήνει» ένα βράδυ ο φίλος της γιατί του έτυχε «κάτι» (ξέρεις!). Έτσι, πηγαίνει στους γείτονες να φυλάξει τα δυο παιδιά και τον κολλημένο-με-το-σεξ-αλλά-δεν-βρίσκω-topexan φίλο τους. Πλήξη, ανία, βαρεμάρα, μέχρι που τηλεφωνεί η κολλητή της και ζητά από την Ελίζαμπεθ να την παραλάβει από τον σταθμό του Σικάγο, που είναι πιο επικίνδυνος κι από του Άγιου Παντελεήμονα.

Μέχρι να φτάσουν στο σταθμό, έχουνε συμβεί τα σύχρηστα: γίνονται μάρτυρες σε μια δολοφονία, μπλέκουν με τον υπόκοσμο, συναντούν τον Κάπτεν Χουκ φορτηγατζή, τον Thor ντυμένο βουλκανιζατέρ, δυο συμμορίες σ’ ένα τρένο, τον γκόμενο της Ελίζαμπεθ να γλείφεται με μια μαζορέτα κι ένα ζευγάρι πατίνια, μνεία στο γοβάκι της Σταχτοπούτας. Και μέσα σε όλα αυτά, όλοι μπερδεύουν την Ελίζαμπεθ Σου μ’ ένα γυμνό μοντέλο του Playboy.

Η υπέροχη αυτή ταινία αποτελεί έναν ύμνο στην αντισύλληψη, λίγα μόλις χρόνια πριν ο Κολόμπους ξαμολήσει στον κινηματογραφικό παιδότοπο τον κοκκύτη που λεγόταν Μακόλεϊ Κάλκιν. Ηθικό δίδαγμα: αν δεν μπορείς να φέρεις βόλτα τους διαβόλους, νοίκιασε την κόρη της διπλανής, κι αν βγάλουν τη βραδιά, ετοίμασε το λουκάνικο για τις Ειδικές Δυνάμεις. Ή κάτι τέτοιο…

Τουλάχιστον, η Ελίζαμπεθ είναι τόσο απίθανα ζουμερή και σκαμπρόζα, που σε κάνει να πιστεύεις πως όλες αυτές οι τζαζλομάρες που συμβαίνουν είναι βγαλμένες μέσα απ’ τη ζωή. Το αναπάντεχο που μας περιμένει, ακόμη και στην, πιθανώς, πιο βαρετή βραδιά της ζωής μας. Η πιθανότητα πως η ρουτίνα θα μετατραπεί σε μια απίθανη περιπέτεια και θα μας αλλάξει τη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη, φέρνοντας πρόσωπα, δράση, ράμματα και σκασμένα λάστιχα. Κάτι σαν το «Μπαμ και Κάτω» του Λιβιεράτου.

Τι κι αν περάσανε 25 χρόνια από τότε; Ακόμη κυλάει σαν δροσερό milkshake και σου αφήνει τη γλυκιά γεύση της νοσταλγίας της εποχής, που απενοχοποιούσε τα γιγαντιαία σιδεράκια στο στόμα και τα καμηλό παλτό που πολλαπλασίαζαν τις σωματικές και ελαχιστοποιούσαν τις σεναριακές ατέλειες. Και καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε πως η ταινία αυτή χάρισε στη δεκαετία που έδυε το tagline που θ’ αντικαθιστούσαν πολλά χρόνια μετά τα σοκολατάκια του Φόρεστ Γκάμπ: “Don’t fuck with the babysitter!” Beat that!