Κατά τον Τύπο, ο Όλντμαν υπήρξε από εξωφρενικά ειλικρινής, θρασύς έως και άστοχος σε σχέση με τα παραδείγματα που έθεσε για συμπεριφορές συναδέλφων του, οι οποίοι στόχευσαν λεκτικά ενάντια στο εβραϊκό lobby του Χόλιγουντ (Μελ Γκίμπσον) ή χρησιμοποίησαν ανάρμοστη γλώσσα (τύπου «αδερφή») σε δημόσια έκρηξη οργής (Άλεκ Μπόλντουιν).
Προσωπικά, σιχαινόμουν από την πρώτη στιγμή αυτό το «φρούτο» της «πολιτικής ορθότητας» που ξεφύτρωσε, αναμενόμενα, από νεο-συντηρητικές τάσεις της αμερικανικής κοινωνίας και προσπαθεί ακόμη να κυριεύσει τον πλανήτη, ορίζοντας σύνορα έμμεσης (ή και χειρότερης) λογοκρισίας στην έκφραση, μασκαρεύοντας την πιο υποκριτική καταπίεση σε «δικαίωμα» και «ελευθερία» κάποιου άλλου. Αρχίδια. Δεν είναι οι λέξεις επικίνδυνες. Ο άνθρωπος είναι. Μαζί με τις πράξεις του και την αμορφωσιά του.
Η βλακεία ενός πλακάτ που «προπαγανδίζει» ένα κάποιο σλογκανάκι τύπου «ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ», εκφράζοντας, παραδόξως, μια άλλη μορφή βίας η οποία θα πατάξει την απέναντι «βία», είναι ο κίνδυνος. Αυτή η «ορθότητα» είναι γραφικά αθώα για μερικούς, όμως, η επικράτησή της μπορεί να επιφέρει ακόμη πιο τρομακτικά αποτελέσματα στην όποια δημοκρατία πιστεύουμε πως έχουμε σήμερα…
Ο Όλντμαν μίλησε σωστά. Και αν απομονώσουμε το φαινόμενο στο ζήτημα της γλώσσας, οι λέξεις πρέπει να είναι ελεύθερες. Είτε θίγουν είτε όχι. Μόνες τους διαχωρίζουν τη σημασία τους και δικαιώνουν το νόημά τους. Γι’ αυτό υπάρχει ο «ομοφυλόφιλος», ο «πούστης» και η «αδερφή» (πιάνοντας το παράδειγμα του Μπόλντουιν ή το παρόμοιο και πιο πρόσφατο με τον Τζόνα Χιλ στις ΗΠΑ). Το ποιος τη λέει και γιατί επέλεξε τη συγκεκριμένη λέξη, κάνει τη διαφορά. Αλλιώς, ας ζήσουμε στη «δημοκρατία» του φίμωτρου. Αφού θα είναι… ορθή.
