Γενικά, υπάρχει μια ακεφιά. Είναι και τυπικό σύμπτωμα μετά τις γιορτές, ας το παραδεχτούμε. Εμείς εδώ, της κινηματογραφικής μπίζνας και του τομέα της διασκέδασης, περιμένουμε τα Όσκαρ, μπας και γίνει κανένα «παρτάκι», λίγος τζόγος, βρε αδελφέ. Δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα αυτή τη χρονιά, ούτε με τις υποψηφιότητες, ούτε και με το πού ακριβώς θα καταλήξουν τα βραβεία. Το μόνο ενδιαφέρον θέμα για σχολιασμό, προσωρινά, είναι… τα οσκαρικά screeners!
Πριν από μερικές μέρες, συζητούσα με φίλους για την έντονη απουσία των «πειρατικών» screeners, που συνήθως, τέτοια εποχή, έκαναν το κάθε σπιτικό να αισθάνεται πως ψηφίζει για τα Όσκαρ, με τις τόσες φορές που έβλεπε εκείνο το «For your consideration» στην οθόνη της τηλεόρασης. Το φαινόμενο, πριν από χρόνια, ξεκινούσε από τον Οκτώβρη! Σε αντίθεση με την «παράδοση», οι φετινές γιορτές κύλησαν ήπια, με τους «ψηφοφόρους» των torrents να δυσανασχετούν. Όχι για πολύ, τελικά…
Το ερώτημα εδώ είναι το εξής: ποιος είναι ο πιο κατακριτέος; Ο ανθρωπάκος, που του πετάνε μια ταινία στην πόρτα του σπιτιού του και του λένε πως μπορεί να την δει τσάμπα ή η διανομή, που του λέει πως η «πειρατεία» είναι κακό πράγμα και δεν πρέπει να το κάνει, αλλά να περιμένει δύο και τρεις και τέσσερις μήνες αργότερα από την έξοδο του φιλμ στο εξωτερικό, για να το δει στην αίθουσα, πληρώνοντας αδρά, και στο διάστημα των επόμενων τεσσάρων μηνών (το πολύ!) να του πει πως τώρα είναι εντάξει να το δει στο σπίτι του; Δεν είναι αστείο. Είναι η σουρεαλιστική πραγματικότητα! Κι αν θέλεις να σου πω τη γνώμη μου, ειλικρινά διχάζομαι. Γιατί όλοι έχουν δίκιο.
