του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Δεν είναι ασυνήθιστο για τον Κλαρκ να προκαλεί. Το «Kids» έγινε κάτι σαν Ευαγγέλιο για την πραγματική νεολαία των 90’s, ενώ και η υπόλοιπη φιλμογραφία του σκηνοθέτη βασίστηκε περισσότερο στην ένταση των εικόνων παρά στην ουσιαστική ιστορία της εκάστοτε πλοκής. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη που το «Marfa Girl» αφορά για ακόμη μία φορά σε μια ιστορία σεξ μεταξύ ανηλίκων, χρήσης ναρκωτικών, προβληματικών σχέσεων και ψυχολογικών τραυμάτων. Η ταινία διαγωνίστηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Ρώμης, το οποίο μάταια πάλεψε φέτος να κλέψει τις εντυπώσεις από το παραδοσιακό Φεστιβάλ της Βενετίας, δίνοντας πολλές υποσχέσεις κάτω από την καινούρια ηγεσία του «απολυμένου» εκ Βενετίας Μάρκο Μίλερ και, τελικά, προσφέροντας – κατά γενική ομολογία – ελάχιστες καλές ταινίες. Το «Marfa Girl» κατάφερε να κατακτήσει την υψηλότερη διάκριση στην τελετή των βραβεύσεων στη Ρώμη, γεγονός, όμως, που μάλλον δεν κολακεύει το επίπεδο των τελικών επιλογών.

Στην Μάρφα, μια συνοριακή πόλη του Τέξας με το Μεξικό, ένα σύνολο ανθρώπων προσπαθεί να επιβιώσει από την θανάσιμα βαρετή πραγματικότητα. Ανάμεσά τους, ένας συνηθισμένος 16χρονος που βολτάρει όλη μέρα κάνοντας skate και/ή σεξ, η μητέρα του που εκτρέφει πουλιά και στον ελεύθερο χρόνο της συναναστρέφεται με μία νεαρή καλλιτέχνιδα που φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαίτερα τις ερωτικές περιπτύξεις, τιμώντας την χίπικη κληρονομιά του πατέρα της, ένας φύλακας των συνόρων με ύποπτο οικογενειακό παρελθόν που παρουσιάζει βίαιη και αποκλίνουσα συμπεριφορά, μία Λατίνα που… ξορκίζει το κακό με τους ήχους που βγάζει από το λαρύγγι της (!) και μία παρέα ερασιτεχνών μουσικών που περνούν την ζωή τους κάνοντας πρόβες και δοκιμάζοντας ναρκωτικά. Μόνη διαφυγή σαφώς και είναι το σεξ, αφού μιλάμε για ταινία του Κλαρκ…

Η ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση είναι κι εδώ εμφανής και το σενάριο όντως μοιάζει ημιαυτοσχεδιαστικό, γεμάτο εκτενείς συνομιλίες που στόχο έχουν περισσότερο να οριοθετήσουν την χειροπιαστή βαρεμάρα της καθημερινότητας των χαρακτήρων παρά να εξελίξουν την όποια υπόθεση. Στην τρίτη πράξη, τα πράγματα μπαίνουν για λίγο σε τάξη και, ως έκπληξη, δημιουργείται απρόσμενη ένταση που διακόπτει τη μονοτονία, όμως, δεν είναι αρκετή για να επανορθώσει για το υπόλοιπο φιλμ. Ο Κλαρκ μοιάζει να χάνεται στο αδιάφορο «επεισόδιο» που επιχειρεί να εξιστορήσει, οι υποπλοκές φαντάζουν ανούσιες και το τελικό αποτέλεσμα, ειρωνικά, είναι τόσο βαρετό όσο και το περιβάλλον που επιχειρεί να κρίνει. Στην τελική, το «Marfa Girl» αποτελεί μια επιστροφή στα παλιά για το σκηνοθέτη, αλλά μάλλον εννοώντας ότι δεν φαίνεται να έχει κάτι καινούριο να προσθέσει στην ήδη έντονη φιλμογραφία του.

Σε μια ιδιαίτερη κίνηση, βέβαια, ο Κλαρκ κατάφερε να προκαλέσει επιπλέον συζητήσεις, με την απόφασή του να διανέμει το έργο μόνο ψηφιακά, μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας. H διαδικτυακή πρεμιέρα έγινε στις 20 Νοέμβρη και, πλέον, η ταινία είναι διαθέσιμη εδώ, στην τιμή των 6 δολαρίων (με διάρκεια ισχύος της αγοράς για 24 ώρες). Το αν θα πετύχει το πείραμα αυτό είναι ζωτικής σημασίας, όχι τόσο για την καριέρα του Κλαρκ, όσο για το μέλλον του ίδιου του κινηματογράφου, και ιδίως των arthouse αιθουσών, που, κατά τα λεγόμενα του Κλαρκ, οδεύουν προς την εξαφάνιση, λόγω αναζήτησης εναλλακτικών διόδων διανομής των ταινιών. Ίσως ο Κλαρκ να μην έχει άδικο, όμως, θα χρειαστούν σίγουρα πολύ πιο ισχυρές ταινίες για να δοκιμάσουν την ανθεκτικότητα του καλλιτεχνικού σινεμά. Προς το παρόν, ας ξαναπαίξει η βιντεοκασέτα του «Kids» κι ας αφήσουμε τη Μάρφα στην βαρετή της καθημερινότητα.