Θυμάμαι, πριν από κάμποσα χρόνια, που συνεργαζόμουν με γραφείο διανομής ως κειμενογράφος, ιδιότητα η οποία είχε «σκανδαλίσει» συναδέλφους με διαφόρων τύπων διαπλοκές με εταιρείες και «φιλίες» αγνότατες (υποθέτω…). Θα έβγαινε ένα φιλμ που, όπως περίμενα, ξέσκισε τα ταμεία. Είχε ένα ξεκάθαρο εικαστικό, όμορφης αισθητικής, με ένα χαριτωμένο πρόσωπο που με έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Κοινώς, δε χρειαζόταν να γράψω την παραμικρή λέξη! Ούτε tag lines, ούτε κόλπα και ατάκες έξυπνες. «Προϊόν» ιδανικά πλασμένο.
Με παίρνουν ένα τηλέφωνο από το ατελιέ, λοιπόν, σε φάση επείγον, σώσε μας, έλα να βοηθήσεις την κατάσταση. Έφευγαν κάτι artworks για τύπωμα και είχαν γίνει αλλαγές. Πηγαίνω, βλέπω και αντιμετωπίζω ένα σχετικό οπτικό σοκ: πάνω στο καθαρό εικαστικό της ταινίας, είχαν προστεθεί καρδούλες! Λέω στο γραφίστα: «Τι έγινε, ρε παιδιά; Άλλαξε ημερομηνία αυτό; 14 Φλεβάρη βγαίνει, τελικά;»…
Ναι, είναι αυτή η μέρα, που η ανάγκη για σεξ σε υποχρεώνει να βάλεις το «περιτύλιγμα» σοκολατάκια, λουλούδια, καρδούλες και ρομαντισμός. Πουλάει καλύτερα αυτό το «πακέτο», τέτοιες που είναι και οι περισσότερες γυναίκες, τι να καθόμαστε να ψυχαναλύουμε τώρα. Ειδικά όταν προστίθενται και κάτι «σέξι» εσώρουχα… μπορώ και χωρίς δάχτυλο, καταλαβαίνεις.
Δεν το αντέχω το προκάτ. Το προβλέψιμο, το γκρουπαρισμένο, το όλοι στο ίδιο τσουβάλι, ανοίξτε τα πορτοφόλια σας, σήμερα θα καταναλώσουμε «αυτό»! Και βάλε και καρδούλες από πάνω… Όχι, στο φινάλε, δεν πέρασαν οι καρδούλες εκείνες. Μερικές φορές στη ζωή αξίζει να ζητάς κάτι, να απαιτείς την αλλαγή. Τυγχάνει, πού και πού, να βρίσκεται και κάποιος κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση. Με αισθητική ματιά που σου ταιριάζει και που μπορεί να καταλάβει πως η καθημερινότητα του άλλου αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το γραφικό σχήμα της «αγάπης» που σου φοριέται με το ζόρι μια φορά το χρόνο. Γιατί έτσι; Εγώ… αλλιώς! Τσαμπουκά. Free, λέμε.
