του Ηλία Φραγκούλη

Η καχυποψία, ότι το «Νεκρό Τηλέφωνο» γυρίστηκε εξαιτίας του όλου hype με ανήλικους ήρωες που βιώνουν θανάσιμα επικίνδυνες ή φανταστικές καταστάσεις σε περασμένες δεκαετίες (από το κινηματογραφικό «Το Αυτό», έως το τηλεοπτικό «Stranger Things»), αιωρείται στην ατμόσφαιρα από την αρχή του φιλμ. Η σκέψη αυτή ξεχνιέται σταδιακά, όχι απαραίτητα επειδή η εταιρεία παραγωγής της Blumhouse δεν θα ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτή τη μόδα, αλλά διότι η ταινία υπογράφεται από τον Σκοτ Ντέρικσον, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο σινεμά με το θαυμάσιο (και ώριμο σε περιεχόμενο) horror «Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ» (2005) κι έχει για highlight της καριέρας του το «Doctor Strange» (2016), ένα από καλύτερα φιλμ φαντασίας του MCU.

Σε μια τυπική γειτονιά προαστίων, στην Αμερική των τελών της δεκαετίας του ’70, οι μαθητές ενός σχολείου ζουν με το φόβο του «The Grabber», μιας μυστηριώδους φιγούρας που αρπάζει ανήλικα παιδιά, τα ναρκώνει, τα χώνει σ’ ένα μαύρο βανάκι κι εξαφανίζεται μαζί τους. Μετά από πέντε τέτοια περιστατικά, η περιοχή είναι ανάστατη και ο θεατής «οσμίζεται» δραματική εξέλιξη στο σπιτικό του Φιν και της Γκουέν. Τα δύο αδέλφια κακοποιούνται συχνά από έναν βίαιο και μέθυσο πατέρα, ο οποίος θρηνεί ακόμα τον θάνατο της μητέρας τους, τα αίτια του οποίου παραμένουν άγνωστα, όμως, πρέπει να σχετίζονται με κάποια μεταφυσική ικανότητα που είχε εκείνη. Η Γκουέν έχει κληρονομήσει αυτό το χάρισμα, σε μορφή «ανάγνωσης» των προφητικών ονείρων που βλέπει στον ύπνο της, γεγονός που εξοργίζει τον πατέρα της, ο οποίος την ξυλοφορτώνει ώστε να την αποτρέψει να έχει επαφή με το μεταφυσικό.

Όταν ο Φιν γίνεται το επόμενο θύμα του «The Grabber», συνέρχεται σ’ ένα άδειο υπόγειο στο οποίο κρατείται από τον serial killer που περιμένει να «παίξουν» μαζί το σαδιστικό του παιχνίδι. Ο Φιν είναι ένα πανέξυπνο αγόρι που όχι μόνο θα αισθανθεί τι είναι το πιο σωστό να πράξει, αλλά δέχεται και συμβουλές από… τα νεκρά παιδιά που βρέθηκαν στη θέση του, μέσω μιας αποσυνδεδεμένης μαύρης συσκευής τηλεφώνου! Παράλληλα, η Γκουέν προσέχεται στο Θεό για να δει τα όνειρα που θα βοηθήσουν την Αστυνομία να βρει τον αδελφό της εγκαίρως.

Η βασική δράση της ταινίας εξελίσσεται στο υπόγειο του σπιτιού του δολοφόνου, σχεδόν όπως συνέβαινε και στο εξαιρετικό δράμα «Το Δωμάτιο» (2015), με τη διαφορά ότι εδώ ο Ντέρικσον υπηρετεί τους κώδικες μιας καθαρόαιμης ταινίας τρόμου, διαχειριζόμενος έξυπνα τις εντάσεις που προκαλεί το σασπένς της ιστορίας, καθώς περιμένουμε να δούμε αν ο Φιν επιζήσει μέχρι τέλους. Υπάρχουν κάποιες spooky στιγμές που εκπλήσσουν, υπάρχει η αγωνία που συνοδεύει τις σκηνές στις οποίες το παιδί επιχειρεί ν’ αποδράσει και όλα αυτά λειτουργούν θετικά στο έργο, χωρίς τη φτήνια της διάθεσης να πετάξει ο σκηνοθέτης μερικά εύκολα «μπου!» στο κοινό.

Το αποτέλεσμα ξεπερνά το αξιοπρεπές, όμως, υπάρχουν ένα-δυο ζητήματα στη διαχείριση του σεναρίου που δεν έχουν δουλευτεί σε βαθμό που θα επέτρεπε στο «Νεκρό Τηλέφωνο» ν’ απογειωθεί. Μία βασική υποπλοκή αποτελεί πραγματικά χαμένη ευκαιρία, προφανώς γιατί ο Ντέρικσον μάλλον φοβήθηκε πως θα «μαρτυρήσει» το twist, ενώ η τόσο συχνή εμφάνιση του ενοχοποιητικού μαύρου van του serial killer στην περιοχή είναι άστοχα αφελής. Αλλά το έργο κάνει τη δουλειά του για το κοινό που αρέσκεται να έρχεται στην άκρη του καθίσματός του, μέχρι ν’ αποφευχθεί το κακό.