του Νίκου Παλάτου

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, πια, το σύμπαν του «Digimon» κουβαλά πίσω του μια ολόκληρη βιομηχανία αποτελούμενη από τηλεοπτικά series, Manga, παιχνίδια και κινηματογραφικές ταινίες (όλα τους σε άφθονη ποσότητα). Τούτη η (εικοστή, αν δεν έχω κάνει λάθος!) ταινία του franchise λειτουργεί ως prequel του τηλεοπτικού παρακλαδιού του, που υπό τον τίτλο «Digimon Adventure 02» έκανε πρεμιέρα στην ιαπωνική τηλεόραση το 2000 και επίσης στέκει ως επιστέγασμα της ιστορίας εκείνης, όμως, αφήνοντας σαφείς υπόνοιες και για (πολλές) νέες περιπέτειες, καθώς η σκηνή που ακολουθεί τους εδώ τίτλους τέλους για κάτι τέτοιο προϊδεάζει. Sequel, prequel και reboot, δηλαδή… όπως Αμερική!

Αφού ομολογήσω πως με οτιδήποτε αφορά τον ψηφιακό κόσμο του Digimon, τα Digi-αυγά και τους ανά τον κόσμο Εκλεκτούς… ουδεμία σχέση είχα όλα αυτά τα χρόνια, οφείλω επίσης να επισημάνω ότι χρειάστηκε πολύς χρόνος προκειμένου να κατανοήσω τη στοιχειώδη πλοκή της ταινίας. Το βέβαιο είναι πως ο νεοαφιχθείς στο στόρι Λούι γνωρίζει πολλά για την απαρχή της σχέσης ανάμεσα σε Digimon και ανθρώπους (μιας και ήταν ο πρώτος που το πέτυχε), με τους υπόλοιπους (οι οποίοι σταδιακά απέκτησαν αυτό το προνόμιο) να προσπαθούν να εκμαιεύσουν τα μυστικά του παρελθόντος του, μιας και αυτά θα τους φανούν απαραίτητα στην προσπάθειά τους ν’ αντιμετωπίσουν το μυστηριώδες Digi-αυγό του Τόκιο.

Το άλυτο πρόβλημα της ταινίας είναι… το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Σε περίπτωση που ποντάρει σε νοσταλγούς των απαρχών των series, τότε ηττάται παταγωδώς, μιας και το θέαμα που παρουσιάζει απευθύνεται αποκλειστικά στο προεφηβικό κοινό. Ακόμα και αυτό, όμως, θα πρέπει να διαθέτει στοιχειώδη γνώση των χαρακτήρων και της (γενικότερης) πλοκής, μιας και όσες (εκνευριστικά) πανομοιότυπες ερωτήσεις και να γίνονται στον Λούι από την παρέα των Εκλεκτών, προκειμένου να μπουν τα πράγματα σε μια κάποια κατανοητή σειρά (η επαναληπτικότητα των διαλόγων θυμίζει καταστάσεις τηλεοπτικής… «Λάμψης»), δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την απαραίτητη, πρότερη τριβή με τον Digi-κόσμο.

Η γενικότερη ποιότητα παραγωγής θυμίζει περισσότερο τηλεοπτικό προϊόν και όχι κινηματογραφική ταινία, ακολουθώντας ως σεναριακή πορεία μια «υπερ-ηρωικού» τύπου κλιμάκωση, όπου η απαραίτητη (και τόσο σύντομη, εν προκειμένω) μάχη αποτελεί τη μοναδική λύση ώστε το Ukkomon (με το αγαθό «προσωπείο» της πραγμάτωσης της οποιασδήποτε ευχής) να πάψει να εκλαμβάνεται ως απειλή για Εκλεκτούς και Digimon. Στο βάθος όλων αυτών κρύβονται μηνύματα οικογενειακής αφοσίωσης και αιώνιας φιλίας, καθώς και μια δόση από κάτι σαν… «Matrix», με Digimon(sters) αντί για μπλε και κόκκινα χάπια, μιας και κάτι τέτοιο μοιάζει να προκύπτει από τη χρήση του Digivice και των ταξιδιών στον εναλλακτικό ψηφιακό κόσμο. Σε εντελώς παιδιάστικο ύφος, ασφαλώς, δίχως ίχνος χιούμορ ή σεναριακής συνοχής.