του Ηλία Φραγκούλη

Η Νία Βαρντάλος πρέπει να είναι ένας καλόψυχος άνθρωπος. Που κουβαλάει μέσα της την ελληνικότητα μ’ έναν αγαθό, «βίντατζ» τρόπο. Σκηνοθέτις δεν είναι. «Έκανε την καλή» με το τεράστιο και (εντελώς!) απρόσμενο χιτ του πρώτου «Γάμος αλά Ελληνικά» (2002), αλλά αντί να το βελτιώσει το κόνσεπτ της στη συνέχεια, προτίμησε να μείνει στο «σιγουράκι» της επιτυχίας με μία τηλεοπτική σειρά (το 2003, επτά επεισόδια έβγαλε, το πιθανότερο είναι να την έχει ξεχάσει ακόμη και η ίδια…) και δύο κινηματογραφικά σίκουελ. Ποτέ δεν κατάφερε ν’ «απαγκιστρωθεί» από τη «σκιά» της Τούλας, αλλά ούτε και να την «κοπιάρει» στο ακόμη πιο άδοξο «Έρωτας αλά Ελληνικά» (2009).

Το τρίτο μέρος του «Γάμου» ξεκινά με εικόνες ελληνικών μεζέδων, πιάτων και γλυκών, υπό την υπόκρουση του γιουροβιζιονικού «Opa» του Γιώργου Αλκαίου, δίνοντας το απόλυτο στίγμα αυτού που πρόκειται ν’ ακολουθήσει: της «κουλέρ λοκάλ» γραφικότητας. Μπορώ να καταλάβω γιατί όλα αυτά ίσως λειτουργούν για μια μερίδα της ομογένειας ή για αλλοδαπούς που μπορεί να γελάνε με τα (ισοβίως επαναλαμβανόμενα) στερεότυπα του Ελληνάρα και του λάιφσταϊλ του, όμως, πέραν κάποιου λιγοστού σε αριθμό ντόπιου λαϊκού κοινού, μπορώ να καταλάβω κι εκείνους που θα το βρουν προσβλητικό. Προσωπικά, στέκω κάπου ανάμεσα, διότι έχω επαφή και με τα «κακώς κείμενα» των Γκρικζ στις ΗΠΑ, αλλά και με το ένστικτο του πράουντ «πατριώτη»…

Ατυχώς, το στόρι πατάει πάνω σε μία ισχνή πρόφαση η οποία μόλις που αιτιολογεί το ταξίδι στην Ελλάδα, με μία βασική υποπλοκή «ανατροπής» που υπό το πρίσμα πλησιάσματος και ανάλυσης χαρακτήρων μένει ανεκμετάλλευτη. Όσο και να το… μισείς το όλο πράγμα, υπάρχουν στιγμές τρελού γέλιου που (κυρίως) αφορούν στο τι παρουσιάζεται στους θεατές με το που το «μπουλούκι» των Πορτοκάλος πατάει το πόδι του στην πατρίδα. Αρχικά, βγαίνοντας από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος… φαίνεται η Αθήνα (ναι, τι;)! Επίσης, στην «τσάρκα» ανά την Αττική, ο δρόμος προς Βάρκιζα οδηγεί (σε αντίθετα ρεύματα κυκλοφορίας!) όπου γουστάρει το πλάνο που βολεύει την Βαρντάλος, με αποκορύφωμα την (ειλικρινά, δεν κατάλαβα που βρέθηκαν!) κατάληξη της αιφνίδιας βουτιάς για μπάνιο. Ο υπόλοιπο φιλμ διαδραματίζεται (απλά, έχει γυριστεί ουσιαστικά, δίχως να ονοματίζεται) στο νησί της Κέρκυρας, οπότε οι αναζητήσεις της Τούλας που προσπαθεί να εντοπίσει τους παιδικούς φίλους του πατέρα της… στην Πλάκα, μάλλον προκαλούν αναπάντητα ερωτηματικά (και το σχετικό γέλιο).

Παραδόξως, ενώ στο κωμικό του μέρος το «Γάμος αλά Ελληνικά 3» είναι αρκετά (ως πολύ) ξεκούρδιστο, τα πηγαίνει μια χαρά στο κομμάτι της συγκίνησης και… των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Το δέσιμο με τη γη των προγόνων ενίοτε γίνεται αληθινά συγκινητικό, η σεξουαλική ταυτότητα είναι φάση… ότι επιλέξεις στη ζωή, μέχρι και η ξενοφοβία καταπολεμάται και η φιλοξενία των προσφύγων νικά (διότι κατά βάθος πρέπει να θυμίζει και το δικό μας παρελθόν διωγμών) για να ξαναζωντανέψει ο τόπος (και τα σχεδόν ερημωμένα χωριά της επαρχίας). Εντάξει, μερικά από αυτά σερβίρονται αφελώς εξιδανικευμένα, όμως, οι προθέσεις και το σκεπτικό κρύβουν μια αγνότητα ψυχής που όντως θέλει να περάσει τα αντίστοιχα μηνύματα.

Τι κρίμα, που η Βαρντάλος είναι πιο αποτελεσματική όταν λέει αυτά που έχει να πει για το ποια είναι κι από πού (προ)έρχεται, αλλά τα τοποθετεί σ’ ένα πλαίσιο κωμωδίας που υπηρετεί την μπαναλιτέ.