του Ηλία Φραγκούλη

Δε συνηθίζεται σε πολλά κινηματογραφικά είδη, όμως στις animated ταινίες παρατηρείται συχνά το φαινόμενο, ένα sequel ν’ αποτελεί σαφές upgrade της πρώτης ταινίας! Συμβαίνει και με την «Οικογένεια Άνταμς 2», τη συνέχεια του απίστευτα πετυχημένου εμπορικά φιλμ του 2019, το οποίο λειτουργούσε (περισσότερο) στο πλαίσιο ενός origin story, συστήνοντας το ζεύγος του Γκόμεζ και της Μορτίσια από την περίοδο του γάμου τους κι έπειτα.

Με το κοινό να έχει πια συνηθίσει την «παράξενη» μορφή του ψηφιακού σχεδίου που βασίζεται έντονα στις πρωτότυπες cartoonish βινιέτες του Τσαρλς Άνταμς, το σκηνοθετικό team της «Οικογένειας Άνταμς» (με την επιπλέον ένθεση της Λόρα Μπρουσό) έχει σαν βασικό του μέλημα την απογείωση τούτου του φιλμ σε μία πιο ψυχαγωγική και κινηματογραφική εμπειρία, προσφέροντας δράση και θέαμα που, μεταξύ μας, κάπου φέρνει στο νου το franchise του «Εγώ ο Απαισιότατος». Τα (απαραίτητα) στοιχεία της μακαβριότητας και του μαύρου χιούμορ δεν αλλοιώνονται και το σύνολο απομακρύνεται από το παιδιάστικο feeling της πρώτης ταινίας, συναντώντας (προς τέρψιν των θεατών κάθε ηλικίας) μια ενήλικα δολοπλόκα περιπέτεια και ταυτόχρονα την «coming of age» προβληματική του ψυχισμού της Γουένσντεϊ, η οποία αναζητά την πραγματική της ταυτότητα, άσχετα από το αν είναι ή όχι πραγματικό τέκνο των Άνταμς.

Οι παράλληλες πλοκές, των σχεδίων του Σάιρους Στρέιντζ να γίνει ο «προστάτης» της Γουένσντεϊ και του road trip της οικογένειας, δένουν άψογα μεταξύ τους και η αλλαγή του σκηνικού και των locations δίνει ευκαιρίες για δημιουργικά ευρήματα, καθώς το φιλμ κάνει επεισοδιακές στάσεις στους καταρράκτες του Νιαγάρα, στο Μαϊάμι, στο Γκραντ Κάνυον, στην Κοιλάδα του Θανάτου και στο Σοσαλίτο, για να οδηγηθεί σε μία μάλλον ατυχή κορύφωση (προσπάθειας ν’ αποφευχθεί η ολοκληρωτική μεταμόρφωση του θείου Φέστερ σε… χταπόδι!) που σίγουρα δεν αποτελεί το highlight της ταινίας και δεν δικαιώνει τις καλές προσπάθειες των δημιουργών της. Σε κάθε περίπτωση, έστω, αυτή εδώ η «Οικογένεια» γίνεται όλο και πιο καλοδεχούμενα τολμηρή από την δήθεν «dark-ίλα» του «Ξενοδοχείου για Τέρατα».