του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ή πολύ κακό ατζέντη έχει η Τζένιφερ Λόρενς ή δεν έχει αποκτήσει ακόμη το ένστικτο να διαλέγει καλές ταινίες. Ή τουλάχιστον να αποφεύγει τις κακές. Γιατί πώς αλλιώς, μετά από υποψηφιότητα για Όσκαρ και την επιτυχία των «Αγώνων Πείνας», διάλεξε να παίξει σ’ αυτό το τερατωδώς ανούσιο και πληκτικό θρίλερ; Πέρα από το γεγονός ότι τα κλισέ ρέουν περισσότερο από το αίμα, το «Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου» δεν έχει ούτε μία στιγμή γνήσιου τρόμου.

Με το που φτάνουν οι δυο γυναίκες στο νέο τους σπίτι και εμφανίζεται ο νεαρός γείτονας, ξέρεις τι πρόκειται να ακολουθήσει για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Το ενδιαφέρον της Ελίσα για το Ράιαν και την πληγωμένη του ψυχή, θα την κάνει να αρχίσει να μπαινοβγαίνει στο επίμαχο σπίτι. Κακό του κεφαλιού της, γιατί θα ανακαλύψει ότι η δολοφόνος Κάρι Αν δεν έχει πνιγεί ή κυκλοφορεί σαν «φάντασμα» στο δάσος, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι.

Στη συνέχεια, το σενάριο θα ανατρέψει κι αυτή την αποκάλυψη, για να φτάσει σε ένα φινάλε που κάνει ένα προσβλητικό homage στο «Ψυχώ»! Μέχρι να φτάσουμε εκεί, όμως, θα μεσολαβήσουν διάφοροι εγκλεισμοί σε σκοτεινά δωμάτια και κυνηγητά στο ρημαδόσπιτο, και κάνα – δυο αθώοι θα θυσιαστούν. Η Λόρενς – απορεί κανείς γιατί – προσπαθεί να δείξει λίγη αγωνία στο βλέμμα, σε αντίθεση με την Ελίζαμπεθ Σου, που παίζει με την έκφραση τι κάνω η γυναίκα για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου…».