της Βαρβάρας Κοντονή

Μία ακόμη ταινία για τον ακούραστο «εργάτη» της περιπέτειας Λίαμ Νίσον μέσα στο 2021, το φιλμ του Ρόμπερτ Λορέντζ εμπίπτει με τη σειρά του σ’ εκείνο το κινηματογραφικό είδος που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον Ιρλανδό ηθοποιό τα τελευταία (τουλάχιστον) δεκατρία χρόνια, αρχής γενομένης από το μακρινό 2008 και την «Αρπαγή», η οποία άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για την καθιέρωσή του, ως του απόλυτου action hero από τα late zeroes μέχρι και σήμερα.

Σε περίπτωση που δεν έχεις ιδέα για το ποιος είναι ο Ρόμπερτ Λορέντζ, πάντως, να σου πω πως έχει διατελέσει βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό του Κλιντ Ίστγουντ, κερδίζοντας έτσι τρεις (!) υποψηφιότητες για Όσκαρ, για τις ταινίες «Μυστικό Ποτάμι», «Γράμματα από το Ίβο Τζίμα» και «Million Dollar Baby». Εδώ, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ως solo δημιουργός, ας πούμε πως ο Λορέντζ δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά, σε βαθμό που διόλου απίθανο είναι ν’ αναπολεί τις στιγμές του βοηθού σκηνοθέτη στο πλευρό του μεγάλου Ίστγουντ…

Ο Τζιμ (Νίσον) είναι ένας ιδιοκτήτης ράντζου, ο οποίος ζει μια μοναχική ζωή κοντά στα σύνορα της Αριζόνας με το Μεξικό. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, δεν του έχει απομείνει τίποτα, πέρα από τον αγαπημένο του σκύλο και το γεμάτο αναμνήσεις σπίτι του, που κι αυτό πλέον απειλείται από τις τράπεζες. Η ηρεμία της καθημερινότητάς του πρόκειται σύντομα να διασαλευτεί, όταν εντελώς απρόσμενα αναγκαστεί να βοηθήσει τον Μιγκέλ (Περέζ), ένα παιδί που έχει μπει παράνομα στην Αμερική, σε μια προσπάθειά του να γλυτώσει από το μεξικανικό cartel που βρίσκεται στο κατόπι του. Ο Τζιμ, που δεν έχει τίποτα να χάσει πια, θα ξεκινήσει με τον μικρό ένα μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι προκειμένου να τον μεταφέρει με ασφάλεια στο Σικάγο, εκεί όπου βρίσκονται οι συγγενείς του παιδιού. Οι «στρατιώτες» του cartel, όμως, δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο σε μια ταινία από την οποία έτσι κι αλλιώς δεν έχεις ιδιαίτερες βλέψεις, όταν τελικά επιβεβαιώνεσαι – κυρίως λόγω περιεχομένου. Η ταινία του Λορέντζ εναλλακτικά θα μπορούσε να τιτλοφορείται… «Το Στερεότυπο», δεδομένου ότι εδώ κάνει (κυριολεκτικά) «παρέλαση» όλη η κινηματογραφική προβλεψιμότητα που μπορείς να φανταστείς και αφορά στους Μεξικανούς, τους Αμερικανούς πρώην πεζοναύτες και το γενικότερο χάσμα μεταξύ των δύο χωρών. Για παράδειγμα, όπως σε κάθε τέτοια ταινία που σέβεται τον εαυτό της, έχουμε και εδώ έναν χαρακτήρα ονόματι Κάρλος, ο οποίος μπλέκει με το μεξικανικό cartel, πυροδοτώντας ουσιαστικά όλη την ιστορία. Φυσικά, τους λόγους για τους οποίους ο Κάρλος (τον οποίο δεν λες και τσακάλι…) βρίσκεται μπλεγμένος δεν τους μαθαίνουμε ποτέ, ούτε βέβαια και το επίσημο κίνητρο πίσω από τη δολοφονική δράση των καρτελατζήδων, αφού οι τρεις (!) σεναριογράφοι του φιλμ μάλλον θεωρούν πως η σχηματική ύπαρξη των κακών είναι αρκετή προκειμένου να δικαιολογήσει τις αντίστοιχα κακές πράξεις τους, την ίδια στιγμή που στον αντίποδα το πρότυπο του «αστραφτερού» προστάτη της πατρίδας παραμένει αδιαμφησβήτητο και υπεράνω όλων. Σενάριο στα… καλύτερά του.

Πόσο star quality να φέρει κι αυτός ο δόλιος ο Νίσον στις ταινίες που πρωταγωνιστεί, πια; Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως το μερίδιο ευθύνης που φέρει και ο ίδιος για τις επιλογές του είναι τεράστιο, αφού η παγίωσή του σε ανάλογους ρόλους έχει περιορίσει αρκετά το ερμηνευτικό του εύρος, κάτι που συμπεραίνει ο οποιοσδήποτε όταν πλέον βλέπει τον ηθοποιό να κρατά τον κεντρικό ρόλο σε ταινία. Είναι ατυχές το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα φιλμ είναι καταδικασμένα να χαθούν στη λήθη (και δη σε αυτήν του ελληνικού καλοκαιριού, εσχάτως), αλλά πρόκειται για έργα δίχως φροντίδα, με εντελώς στερεοτυπικά σενάρια και στημένες ερμηνείες που δεν έχουν να σου προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό, πέρα από σκόρπιες εικόνες. Από τη στιγμή, μάλιστα, που οι σεναριογράφου δεν μπαίνουν καν στον ελάχιστο κόπο να σου προσφέρουν μια υπόθεση με έστω μια κάποια υποτυπώδη πρόκληση, λίγο αληθινό σασπένς, αγωνία ή πραγματικό νοιάξιμο για τον ίδιο τον ήρωά τους, γιατί (στην τελική) να νοιάξει εμάς εάν τούτη εδώ η ταινία καταλήξει με συνοπτικές διαδικασίες στο καλάθι των αχρήστων; Διότι εκεί θα καταλήξει, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό.