του Ηλία Φραγκούλη

Ο Χάρολντ Κρικ ζει μόνος. Τρώει μόνος, κοιμάται μόνος, ξυπνάει μόνος. Βουρτσίζει τα δόντια του κάθε πρωί, μετράει τα βήματά του καθώς τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, κάνει ένα μικρό διάλειμμα για καφέ στο γραφείο κι επιστρέφει στο σπίτι για να κοιμηθεί. Δεν περιμένει κάτι διαφορετικό από τη ζωή του, ούτε κι εμείς θα έπρεπε να σπαταλήσουμε το χρόνο μας γι’ αυτόν. Ο Χάρολντ Κρικ είναι, απλά, ένας ελεγκτής της εφορίας. Μέχρι την ημέρα που θ’ ακούσει τη «φωνή». Ανήκει σε μια γυναίκα και σίγουρα δεν είναι οι σκέψεις του που, ξαφνικά, αποφάσισαν ν’ ανοίξουν διάλογο μαζί του. Η «φωνή» είναι ένας εσωτερικός αφηγητής της ίδιας του της ζωής! Ξέρει τις κινήσεις του, γνωρίζει τη φύση του και τα συναισθήματά του, αλλά δεν του αποκαλύπτει τα μελλούμενα. Εκτός από μια απειλητική δήλωση: ο Χάρολντ Κρικ πρόκειται να πεθάνει.

Εν αγνοία του βασικού μας ήρωα, ο θεατής συστήνεται και με την Κέι Άϊφελ, μια συγγραφέα που καταπολεμά το creator’s block, στα πρόθυρα του τελειώματος ενός νέου βιβλίου. Πιθανότατα εκείνου που θα ξεπεράσει οτιδήποτε έχει γράψει μέχρι σήμερα. Παραδόξως, αυτό της το αριστούργημα έχει ως κεντρικό χαρακτήρα κάποιον πολύ βαρετό κύριο που ακούει στο όνομα… Χάρολντ Κρικ, και το φινάλε του διαγράφεται ζοφερό. Αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος να πεθάνει. Το ιδανικό φινάλε που θα λατρέψει ο αναγνώστης.

Ξεκινώντας από μια υπέρβαση της αφήγησης που συνορεύει με το σινεμά του φανταστικού ή ένα επεισόδιο της σειράς «Twilight Zone», το φιλμ του Μαρκ Φόρστερ μας υπαγορεύει ν’ αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά την κατάσταση μέσω ενός εξαιρετικού σεναρίου που φέρνει στο νου τον σουρεάλ κόσμο του Τσάρλι Κάουφμαν. Με τη διαφορά ότι εδώ το ζητούμενο είναι ένας ορθολογισμός περισσότερο γήινος και όχι το… «κάψιμο» του εγκεφάλου. Στο στόχαστρο, πάνω απ’ όλους, βρίσκεται η ευγενής ράτσα των ανθρώπων των γραμμάτων, ειδικά εκείνων που έχουν απομακρυνθεί τόσο από τον άνθρωπο, σε βαθμό να μη συνειδητοποιούν πως η εθιστική θλίψη της λογοτεχνίας μπορεί να μεταφραστεί και σαν κακούργημα! Η Κέι Άϊφελ δε φαντάζεται πως κάθε φορά, σε κάθε της βιβλίο, διαπράττει μία μορφή… ανθρωποκτονίας. Που δε βαραίνει μονάχα τη μοίρα ενός φανταστικού χαρακτήρα αλλά και την ψυχή του αναγνώστη, ο οποίος πέφτει στο βωμό μιας δακρύβρεχτα απέλπιδος «λύτρωσης». Όπως, όμως, αποδεικνύει το (άξιο για μια οσκαρική υποψηφιότητα) σενάριο του Ζακ Χελμ, ο όποιος Χάρολντ Κρικ έχει δικαίωμα στο συναισθηματικά θετικό, μαζί με το στερημένο κοινό που θα ταυτιστεί μαζί του από την άλλη πλευρά της οθόνης. Διότι πέρα από την τραγωδία, στη ζωή υπάρχει και το αστείο. Το χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα. Πράγματα λιτά, «βαρετά» συνηθισμένα, αλλά δυσεύρετα όταν αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα δια γυμνού οφθαλμού. Χωρίς τα καλολογικά στοιχεία μιας «φωνής» που μας διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο…

Τελικά, το «Πιο Παράξενο κι από Παράξενο» μοιάζει με μια σπουδή πάνω στο feel good, αυτό που θα έπρεπε να μας υπαγορεύει πιο συχνά κάποια φωνή, κάποια ύπαρξη αληθινή, δίπλα μας. Κι αυτό είναι που κρατάς ζεστά μέσα σου εγκαταλείποντας τον κόσμο του Χάρολντ Κρικ (ο Γουίλ Φέρελ στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, το δικό του «Truman Show», αν θέλετε). Γιατί, στ’ αλήθεια, όλοι γι’ αυτό το happy end είμαστε ακόμη εδώ.