του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η ηθική και η ειλικρίνεια δεν είναι το δυνατό χαρτί της πολιτικής, ειδικά στις προεκλογικές περιόδους, κατά τις οποίες το βρώμικο παιχνίδι και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, με την αποκάλυψη σκανδάλων, έχουν αντικαταστήσει τον πολιτικό διάλογο. Αυτή την κοινή παραδοχή αξιοποιεί η ταινία του Τζέι Ρόουτς, με αρκετά βολικό χρονικό περιβάλλον την προεκλογική περίοδο των αμερικανικών εκλογών.

Οι «Υποψήφιοι», βέβαια, δεν είναι από τις ταινίες που θα βάλουν μπροστά το «σχόλιο». Μοιάζει περισσότερο σαν ένα μεγάλης διάρκειας σκετς του «Saturday Night Live», στο οποίο έχουν εμπειρία και οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας. Σε αντίθεση, όμως, με τις περισσότερες ταινίες που έχουν παρόμοια προέλευση και συνήθως μοιάζουν με μισοτελειωμένο αστείο, οι «Υποψήφιοι» είναι μια ολοκληρωμένη κωμωδία, με πλήρεις χαρακτήρες, αρκετό γέλιο και… το έχουν, τελικά, και το πολιτικό τους «σχόλιο».

Ο Καμ Μπρέιντι (Φέρελ) και ο Μάρτι Χάγκινς (Γκαλιφιανάκις) δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Ο πρώτος έχει καλοβολευτεί στη θέση του Congressman, το γουστάρει τρελά, ξέρει να παίζει το παιχνίδι των media και να καλοπιάνει τον κόσμο, ακόμη κι όταν διαρρέουν τα τηλεφωνήματά του στις γκομενίτσες που ξενοπηδάει. Όταν το παρακάνει, όμως, θεωρώντας ότι παίζει μόνος του μπάλα, δυο ισχυροί επιχειρηματίες, οι αδελφοί Μοτς (άμεση αναφορά αυτή στους αδελφούς Κοτς, που με τα λεφτά τους παίζουν στα δάχτυλα τις προεκλογικές καμπάνιες υποψηφίων στην Αμερική) «ανακαλύπτουν» από το πουθενά το Μάρτι.

Υπάλληλος στο τοπικό τουριστικό γραφείο, χαζοχαρούμενος και με οικογένεια που μοιάζει να ζει σε παιδική χαρά, κοουτσάρεται από τους Μοτς για να πάρει τη θέση του Μπρέιντι. Αυτό που παίζεται υπογείως είναι ότι οι ισχυροί αδελφοί χρειάζονται έναν αχυράνθρωπο, ώστε να περάσουν διατάξεις που θα τους επιτρέψουν να κάνουν την τοπική κοινωνία να δουλεύει με μισθούς Κίνας (σώπα, γίνονται τέτοια πράγματα;).

Σοκαρισμένος από την ανατροπή ο Μπρέιντι, δασκαλεμένος ο αφελής Χάγκινς, θα μπουκάρουν σε έναν προεκλογικό αγώνα με συνεχείς τρικλοποδιές, καρφώματα, παγίδες, video που διαρρέουν. Όταν τα μπουγαδόνερα και η κλωτσοπατινάδα ξεφύγουν από κάθε όριο, θα πέσουν μέχρι και ξώφαλτσες μπουνιές σε ένα μωρό, αλλά και στον… Άγκι του «The Artist»!

Φέρελ και Γκαλιφιανάκις, χωρίς να ξεχνούν τη μανιέρα τους, χτίζουν κανονικούς ρόλους και καταφέρνουν να βγάζουν γέλιο, αλλά και να μην τα κάνουν όλα λίμπα με τις σαρωτικές τους προσωπικότητες. Ίσως αυτό να οφείλεται στον συγκρατημένο Ρόουτς, που ενώ έχει εμπειρία κυρίως στην κωμωδία («Austin Powers», «Γαμπρός της Συμφοράς» και τα sequel τους), δείχνει να μην τραβάει στα κωμικά άκρα πολλές από τις σκηνές που φαίνεται ότι σήκωναν λίγο ακόμη ξεζούμισμα.