Ο ΚΥΝΗΓΟΣ: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ (2016)
(THE HUNTSMAN: WINTER'S WAR)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σέντρικ Νίκολας-Τρόγιαν
- ΚΑΣΤ: Κρις Χέμσγουορθ, Σαρλίζ Θέρον, Τζέσικα Τσάστεϊν, Έμιλι Μπλαντ, Νικ Φροστ, Ρομπ Μπράιντον, Σέρινταν Σμιθ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 114'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP
Η σατανική και άκαρδη βασίλισσα Ραβένα βρίσκει έναν απροσδόκητο εχθρό στο πρόσωπο της αδελφής της, Φρέια. Αφού χάνει το μωρό της από «ατύχημα», η δεύτερη νιώθει τις μαγικές της δυνάμεις να ξυπνούν θανάσιμα… ψυχρά. Μετακομίζοντας στο δικό της βασίλειο, η Φρέια δημιουργεί έναν δικό της στρατό που πρέπει να παραμείνει για πάντα πιστός ενάντια στην… αγάπη! Φυσικά, θα υπάρξουν παραβάτες…
«Μια μισοειπωμένη ιστορία», λέει η φωνή τού αφηγητή τού έργου για το τι ακριβώς βλέπουμε στον «καθρέφτη» / οθόνη του prequel της «Χιονάτης και του Κυνηγού» (2012). Ίσως έχει ένα κάποιο δίκιο, αφού η γνωστή ηρωίδα τού παραμυθιού απέχει ολοκληρωτικά από αυτό το φιλμ, το οποίο μας μεταφέρει πολλά χρόνια πίσω, πριν από το «Και ζήσανε αυτοί καλά» φινάλε της «Χιονάτης», σε ένα κλίμα κάπως πιο… ψυχρό κι ανάποδο (αν δεν αντιλαμβάνεσαι το κλείσιμο του ματιού, πατάς το link που μόλις προσπέρασες…)!
Αν οι αναφορές της προηγούμενης ταινίας ήταν ένα όργιο των δημογραφικών και των εμπορικών στόχων μιας στουντιακής παραγωγής με μεγάλο budget, εδώ τα πράγματα γίνονται κάπως πιο προφανή και απλοποιημένα, ρίχνοντας (τόσο εκτυφλωτικά) τον «προβολέα» τού ενδιαφέροντος στην έριδα των δύο αδελφών που μοιάζουν με live action ενσαρκώσεις των Έλσα και Άννα από το ντισνεϊκό «Frozen» (2013). Έτσι, το αδελφικό… μίσος (που ξύπνησε και την πιο σκοτεινή πλευρά της Φρέια), το οποίο θα χωρίσει τη Σαρλίζ Θέρον από την Έμιλι Μπλαντ, γίνεται μια κινητήρια δύναμη που θα ευχόσουν να ηγείτο διαρκώς και αποκλειστικά σε τούτον τον «Κυνηγό», όπως και με το πρώτο φιλμ δεν χόρταινες να βλέπεις τις μεταμορφώσεις και οτιδήποτε υποχθόνιο σκαρφιζόταν η Ραβένα. Είναι τόσο παράξενο που τα ίδια σεναριακά λάθη επαναλαμβάνονται κι εδώ, για να διαψεύσουν τις προσδοκίες σου…
Η πλοκή μπερδεύεται με τον «απαγορευμένο» έρωτα του Έρικ / Κυνηγού για τη συμπολεμίστριά του, Σάρα, που θα υποχρεώσει το ζευγάρι να τραπεί σε φυγή, προκαλώντας την οργή τής Φρέια. Αυτό το κάπως άχρωμο κομμάτι της ιστορίας περιστοιχίζεται και πάλι από… συρρικνωμένους βοηθητικούς χαρακτήρες που παραπέμπουν στο σύμπαν του Τόλκιν, κάποιες σκηνές δράσης και κυνηγητού (στο κατόπι τού μαγικού καθρέφτη της Ραβένα), αλλά και ένα τερατόμορφο πλάσμα που αγαπά… τα στολίδια και τα χρυσά!
Το φινάλε τής σύγκρουσης που ευχόσουν να δεις θα έρθει και θα είναι αρκετά φαντασμαγορικό, η Θέρον παγιδεύεται λίγο από την άνεση και τη σιγουριά ότι «το ‘χει» και δεν προσπαθεί να προσφέρει κάτι παραπάνω ή πιο απαιτητικό στο παίξιμό της, ενώ η Μπλαντ προσθέτει ένα εσωτερικά αντιμαχόμενο συναίσθημα που βγάζει ωραία ισορροπία. Φυσικά, η αγάπη θα νικήσει στο τέλος. Απλά, για να ήταν ακόμη πιο παραμυθένιος αυτός ο «Κυνηγός», χρειαζόταν ένας καλύτερος αφηγητής. Αλλά μας το είχε πει από την αρχή, ας μην τον αδικούμε!