του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Πολλές φορές οι σκηνοθέτες εμπνέονται ή επηρεάζονται από γεγονότα της προσωπικής τους ζωής. Σε μερικές περιπτώσεις, η ταινία που γυρίζουν έχει θετικό αποτέλεσμα. Σε άλλες, όπως στο «Η Μητέρα Μου», μένεις σε απόσταση και αδιάφορος. Κι αυτό, γιατί ο Μορέτι γύρισε μια ταινία χωρίς να σκεφτεί ποιον άλλον (εκτός από τον ίδιο) αφορά. Με «Το Δωμάτιο του Γιου» είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, αφηγούμενος τις συνέπειες του θανάτου ενός παιδιού. Εδώ «σκοτώνει» ένα άλλο μέλος της οικογένειας, τη μητέρα, αλλά αυτή τη φορά με μικρότερη επιτυχία.

Βάζοντας τον εαυτό του δύο φορές, με διαφορετικούς τρόπους, μέσα στην ταινία, ο Μορέτι κάνει τη «Μητέρα Μου» μια ιδιαίτερα προσωπική ταινία. Παίζει τον β’ ρόλο του γιου και αδελφού της πρωταγωνίστριας, όμως και μέσω αυτού του χαρακτήρα μπορεί να τον «βρει» κάποιος, αφού η Μαργκερίτα είναι σκηνοθέτρια. Ο Μορέτι έχασε τη μητέρα του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της προηγούμενης ταινίας του (του αφόρητου «Έχουμε Πάπα!») και η επιρροή στην ιστορία είναι προφανής. Δυστυχώς, μένει μόνο στην επιφάνεια, αφού όλες οι ανασφάλειες της ηρωίδας φαίνονται ανεπαρκείς και επιπλέον είναι μάλλον… ανεπαρκώς ερμηνευμένες από τη Μαργκερίτα Μπούι, ενώ το συναίσθημα, που θα περίμενε κανείς ότι θα έρρεε αβίαστα με μια μητέρα στα τελευταία της, είναι προβλέψιμο, επίπεδο και ρηχό.

Ο Μορέτι δείχνει σαν να μην ξέρει ποια βασική κατεύθυνση να δώσει στην ταινία. Είναι ψυχολογικό προφίλ επαγγελματικής ανασφάλειας ή οικογενειακό δράμα; Τελικά δεν γίνεται τίποτα από τα δύο, αφού τα δύο θέματα δεν συνδέονται. Η Μαργκερίτα γυρίζει ένα τετριμμένο εργατικό δράμα (εργάτες αντιδρούν στις απολύσεις που θέλει το κακό αφεντικό, το έχουμε δει και στο… «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια»!) και μπλοκάρει διαρκώς, επειδή σκέφτεται τη μητέρα της που είναι στο νοσοκομείο, τις αναποδιές που τυχαίνουν, τον προβληματικό της πρωταγωνιστή, έναν γκόμενο. Αν ήταν ένας πιο συμπαθής χαρακτήρας, ίσως και να μας ένοιαζε περισσότερο. Αλλά η Μαργκερίτα είναι μονίμως απόμακρη, αδιάφορη ή υστερική. Ευτυχώς που στην ταινία υπάρχει και ο Τζον Τουρτούρο που, αν και με λίγο overacting, κάνει τουλάχιστον περισσότερο ενδιαφέρουσες (χιουμοριστικά) τις σκηνές του.