της Κατερίνας Ανδρεάκου

Ο Ωχ είναι ο παρίας της κοινωνίας των Μπουβ. Ενθουσιώδης και πάντα πρόθυμος να συμμετέχει στα κοινά, μόνο που συνήθως καταλήγει να κάνει ζημιές και να περιθωριοποιείται ακόμα περισσότερο, την ώρα που οι Μπουβ απειλούνται άμεσα από τους μακροχρόνιους εχθρούς τους, τους Γκοργκ (κίνδυνος για τον οποίο ευθύνεται εν μέρει και άθελά του ο Ωχ). Η «αυτοεξορία» τού Ωχ θα καθοριστεί από νωρίς μέσα από τη γνωριμία του με τη δυναμική Τιπ, η οποία λατρεύει την περιπέτεια, τη μουσική και τη γάτα της ονόματι… Γουρούνι, όμως μισεί τους Μπουβ κι έχει έναν σκοπό: να ξαναβρεί τη μητέρα της, με την οποία χωρίστηκαν απότομα όταν οι Μπουβ εισέβαλαν στην Γη (κυνηγημένοι από τους Γκοργκ). Η αρχική αντιπάθειά της απέναντι στον Ωχ σιγά-σιγά θα μετατραπεί σε αληθινή φιλία και οι δυο μοναχικοί ήρωες θα βοηθήσουν αλλήλους και θα καταλάβουν πραγματικά τι σημαίνει «σπίτι».

Η αλήθεια είναι πως, παρά κάποιες τεράστιες εμπορικές επιτυχίες («Shrek», «Μαδαγασκάρη») και άλλες αξιόλογες κι επιτυχημένες ταινίες animation («Kung Fu Panda», «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας»), η DreamWorks δεν κατάφερε ποτέ αληθινά να φτάσει τα επίπεδα «μαγείας» studios όπως η Disney, η Pixar, τα ιαπωνικά Ghibli αλλά και η βρετανική Aardman (με την οποία η DreamWorks είχε μια βραχύβια συνεργασία πριν το συμβόλαιό τους ακυρωθεί λόγω «καλλιτεχνικών διαφορών»…). Οι ταινίες της είναι απόλυτα ψυχαγωγικές, έχουν δράση και «χαβαλέ», όμως φαντάζουν πιο «fast-food» από τα προαναφερθέντα (ίσως με μοναδική εξαίρεση το πρώτο «Shrek», το οποίο ανήκει σε σαφώς ανώτερη κατηγορία). Έτσι κι εδώ, με την πιο πρόσφατή της ταινία, κερδίζει στα σημεία αλλά χάνει στην πιθανή υστεροφημία.

Το «Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι» έχει ρυθμό, καρδιά, χιούμορ, πολλά και έντονα χρώματα, αστείες φάτσες, συνεχή δράση με το απαραίτητο σασπένς, «μηνύματα» για το νεαρό της κοινό και διάσημες φωνές στους βασικούς ρόλους (Τζιμ Πάρσονς, Ριάνα, Τζένιφερ Λόπεζ, Στιβ Μάρτιν), που δυστυχώς δεν θα ακούσουν οι θεατές τής αποκλειστικά μεταγλωττισμένης εκδοχής που προβάλλεται στην Ελλάδα. Ωστόσο… κάτι λείπει ή / και κάτι είναι υπερβολικά πολύ. Οι αστείες εξωγήινες φάτσες δεν είναι τόσο αστείες όσο, για παράδειγμα, τα Minions, το χιούμορ δεν κυλά τόσο αβίαστα όσο, ας πούμε, στο «Σον το Πρόβατο: Η Ταινία», η καρδιά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο κάτι σαν το «Ψάχνοντας τον Νέμο». Από την άλλη, η δράση είναι περισσότερο φασαριόζικη παρά ενδιαφέρουσα και τα «μηνύματα» περί φιλίας, συγχώρεσης και ανεκτικότητας ευπρόσδεκτα αλλά όχι ιδιαίτερα ευφάνταστα.

Όσο για το «κόλπο» (ίσως το μοναδικό για να τραβήξουν την προσοχή εφήβων κι ενηλίκων, άντε μαζί με τη φωνή της Ριάνα ως Τιπ) τού να έχουν τον Τζιμ Πάρσονς, ευρύτερα γνωστού ως Σέλντον Κούπερ από το τηλεοπτικό «The Big Bang Theory» ως φωνή τού Ωχ, αυτό μάλλον «ξεφουσκώνει» γρήγορα, καθώς ο Πάρσονς βρίσκεται εδώ λίγο-πολύ να επαναλαμβάνει τον – μοναδικό ως τώρα – ρόλο που τον έκανε διάσημο, μόνο που αυτή τη φορά, αντί να φορά πολύχρωμα geeky t-shirts, δανείζει τη φωνή του σε έναν… πολύχρωμο εξωγήινο.

Όλα καλά με την DreamWorks και με το «Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι»: η εμπορική επιτυχία είναι ήδη εξασφαλισμένη και πολλά παιδάκια ανά τον κόσμο θα φύγουν από το σινεμά ευχαριστημένα και με πολλά χρώματα «κολλημένα» στους αμφιβληστροειδείς τους για ώρες μετά. Λίγο περισσότερη φαντασία και μεράκι χρειάζεται και, πού θα πάει, θα τον επαναλάβει τον θρίαμβο του «Shrek» κάποια στιγμή – μόνο που εκείνη η στιγμή δεν είναι αυτή η κατά τα άλλα συμπαθέστατη ταινιούλα…