της Βικτωρίας Μιχαήλ

Εντάξει, ρε παιδιά, είπαμε: κάνει φράγκα. Αλλά να διανέμετε στις αίθουσες και τις idiot box αταξίες της; Κατόπιν ζήτησης (μολονότι φθίνουσας, εσχάτως), το πολλοστό κινούμενης εικόνας προϊόν από τη γραμμή παραγωγής τού αειθαλέστερου παγκόσμιου icon για κορασίδες που κάνει «pow!» στην αγορά είναι για πρώτη φορά μια τηλεταινία, που φέρει μάλιστα αποκλειστικά τη σφραγίδα τού production house της Mattel. Και το ότι αποτελεί επίσης το πρώτο εξόφθαλμο flirt τής Barbie με το σύμπαν των υπερηρώων συνιστά σίγουρα πολυδύναμο δείκτη (το superhero trend απλώνει πια τα πλοκάμια του παντού, τα θέματα της ξανθιάς πρέπει να μεγαλώσουν όπως μεγαλώνει και το κοινό της), αλλά δεν αναιρεί το ότι κι αυτή η girl power αποστολή της είναι απέξω περιστασιακά μόνο… κούκλα κι από μέσα συχνά πανούκλα.

Σε πρώτο εχθρό της κοπέλας μας θα μεταμορφωνόταν άνετα ο Spider-Man (της τριλογίας του Σαμ Ρέιμι), χαρακτηριστικές κασκάντες τού οποίου αντιγράφει η δράση στη σκηνή τού τσαντάκια, βουτηγμένου ψηλοκρεμαστά και περπατητά σ’ ένα λεωφορείο από την ιπτάμενη διώκτρια του εγκλήματος που τον παραδίδει σ’ ένα αστυνομικό Τμήμα, και στο domino καταστροφών με απειλούμενο έναν εργάτη οδοποιίας – μια, πάντως, απ’ τις πιο fun σεκάνς τού φιλμ. Κι ενώ πλάι της προστρέχουν το fitting της wow στολής και η – Λόλα, να ένα φρέσκο μοτίβο – πρώιμη κόντρα ανάμεσα στις δύο Σούπερ Κατερίνες (εντάξει, Σούπερ Κάρα και Σούπερ Κορίν), ο σεναριακός κρυπτωνίτης παραλύει τα μούσκουλα τού δραματουργικού σώματος.

Το retro παλάτι στο εξοχικό… πουθενά μιας κατά τ’ άλλα σύγχρονης μεγαλούπολης, της πιο ρεαλιστικής που έχει μοστράρει ως σήμερα η σειρά, φαντάζει παράταιρο. Ο ραδιούργος τιτλούχος υπασπιστής του βασιλιά άμα λάχει καβαλάει μηχανάρα και μετατρέπεται γραφικά σε πιο light… Hell’s Angel, προτού επανασυνθέσει… άγνωστο πώς τη φόρμουλα του θαυματουργού υγρού που είχε απωλέσει μετά την ανατίναξη του εργαστηρίου του. Το εντομάκι – ξενιστής των αφύσικων ιδιοτήτων επανεμφανίζεται ακριβώς εκεί όπου και όταν το απαιτεί η πλοκή, ώστε να πάρει πάνω του κάργα και το δεύτερο θηλυκό μας που, εξαφανισμένο ανεξήγητα επί ώρα από την κλιμάκωση της μάχης, «σκάει» ξανά για την κορύφωση εξίσου ανεξήγητα. Και ένα σκυλάκι με ένα ροζ γατί (τσα τσα τσα), κατοικίδια της εστεμμένης, αρχικά εκ περιτροπής και κατόπιν αχώριστα κόβουν βόλτες στα πόδια τής υπόθεσης εν είδει cuteness factor.

Ενώ η μπέρτα των ηθικοπλαστικών διδαγμάτων («Φιλενάδες, όχι ζήλιες», «Οι γονείς ξέρουν και θέλουν το καλύτερο για σένα», αλλά και το άκρως αντίθετο «Απογαλακτίσου και απόδειξε ποια είσαι»!) σου πέφτει κλασικά XS εκτός κι αν πηγαίνεις Δημοτικό, το σκίτσο χαρακτήρων χτυπάει χονδροειδώς κοψιές σε less is less περιβάλλοντα (τουλάχιστον με το magenta σήμα κατατεθέν της παλέτας να υποχωρεί σταδιακά) και το ακτινοπίστολό σου ψάχνει φορτισμένο τη μεταφράστρια για εκείνο το «ηφαίστειο Dormant», αν μη τι άλλο κάνεις χάζι τα action figure μοντελάκια, τις ομοβροντίες πυρών από μπάλες glitter και τον καρτουνίστικα ζημιάρη βάτραχο – τσιράκι του επίδοξου σφετεριστή, την πιο ντισνεϊκά ανώτερη (είδες πού φτάσαμε;) μορφή ζωής σ’ αυτήν την αντι-Γκόθαμ Σίτι της φασόν μικρής οθόνης για τα όπου γης δεσποινάρια. (Από) Marvel μακριά. Έλεν Σλέιτερ, γύρνα ξανά…