του Άγγελου Μαύρου

Το όνομα του ενός είναι Σέρλοκ. Σέρλοκ Χολμς. Το όνομα του άλλου Ρίτσι. Γκάι Ρίτσι. Και μαζί αποδεικνύουν, πλέον πέραν πάσης υποψίας, ότι δεν είναι ένα… αταίριαστο ζευγάρι (που, ευτυχώς για τη Warner, «σκοτώνει» ως franchise), αλλά ότι τα αντίθετα έλκονται – αν και για το πόσο, όσον αφορά στους δύο ντετέκτιβ ως ζεύγος, το «Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα» κραγιοναρισμένο γκαγκ παρενδυσίας είναι ακόμα αμφίσημα στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουότσον.

Της συνομοταξίας «κωμικής φιλίας Trans-Europe Express δράσης επιβιώσεων, οξύνουν ιατροδικαστικό whodunit Unabomber διαλευκάνσεων περιόδου με μουλωχτά εγκληματικό πολιτικό αχό», αυτή τη φορά η μυθοπλασία έχει πιο ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία (τότε μία αποκρυφιστικά serial killer-ική συνωμοσία απειλή για την Αγγλία, τώρα ένα σχέδιο δολιοφθορών με στόχο την… ηγεσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση!), κυρίως, όμως, έχει «αντίπαλο»: την πανόδετα εμβληματική μορφή του Μοριάρτι, τον οποίο εδώ βγάζει απ’ τον τάφο το φύσει παλιακό ντουέτο «βισάζ – γρέζι» του Χάρις.

Με απαύγασμα εκτέλεσης και action fun τις σεκάνς φωσφορικής αυτανάφλεξης στο τρένο και κορύφωσης μονομαχίας εγκεφάλων σ’ έναν καταρράκτη των Άλπεων, οι φαντεζί παρτίδες σκακιστικά επαγωγικής σκέψης (που αναλύουν τη δράση a priori ή a posteriori) είναι αυτές που αιχμαλωτίζουν το crowdpleaser θυμικό. Πλάι στο… «Snatch» αδρεναλίνης από το μοντάζ και τα εφέ εκκεντρικότητας χρονώσεων, που μαζί πυροκροτούν τις σασπένς λήψεις του Ρουσλό, οι αντιστάσεις σου έχουν φάει ήδη χώμα: από το περιόδου Βικτορίας μη κλασικά εικονογραφημένο vintage design που ασκεί τη νοημοσύνη, τις εμπνεύσεις και τις γνώσεις του σε βαγκονλί, τσαντίρια και σαλόνια Αγγλίας/Γαλλίας/Γερμανίας/Ελβετίας, το πλακατζίδικο Esquire φλέγμα των ανετότερων στα bromance pas de deux τους Ντάουνι Τζούνιορ – Λο, και τις σωματικά τσαμπουκαλίδικες κασκάντες.

Ο θεατής που είναι τέρας παρατήρησης (και όχι, δε χρειάζεται ο ήρωας του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ να είναι το προσωπικό σου λάβδανο), πάει σηκωτά σχεδόν στη Σκότλαντ Γιαρντ κροταλίσματα déjà vu του στόρι σκελετού, ενώ η «εκδίκηση της γυφτιάς» τεκταινομένων αποτελεί μάλλον clin d’oeil στο «Η Αρπαχτή» παρά εκδήλωση φιλμογραφικής νεύρωσης του πρώην κύριου Μαντόνα. Και έτσι, όμως, σχεδόν εξευτελίζοντας το νόμο «το original δεν πιάνεται απ’ το sequel», ο μεγεθυντικός φακός του Σέρλοκ συλλαμβάνει μία περιπέτεια μυστηρίου και θυμηδίας που τιμά την εποχή της, φτιάχνοντας θρύλο ύπουλα. Αν κάποτε εξιχνιαζόταν και το full nudity «κρυφό» πλάνο του Φράι…