του Άγγελου Μαύρου

Τουλάχιστον η Μάιλι Σάιρους και ο Τζάστιν Μπίμπερ (που έχουν προηγηθεί ως πρόσφατος κατάλογος στο είδος του πενταγραμμικού πορτρέτου στη σελιλόζη για το ανήλικο ακροατήριο) έγραφαν οι ίδιοι και αρκετά από τα τραγούδια τους. The kids are alright βοκαλιστικά και όχι κωλόπαιδα μπρος απ’ το φακό εν προκειμένω – αλλά μικροφωνίζει το υποβολείο του φραγκοφονιά ιμπρεσάριου Σάιμον Κάουελ (προσέξτε την κρυπτοπροσχεδιασμένη πολιορκία τού κουιντέτου σ’ ένα μαγαζί της Nike στο Άμστερνταμ), συν ότι είναι γνωστή η… κατεύθυνση, μουσική (κατά πώς έλεγε κι ο Λάνθιμος, «δεν είσαι έτοιμη για κάτι πιο pop» από αυτό, αγαπητή μας sweet sixteen – το πολύ – αναγνώστρια) και κινηματογραφική (μεταξύ χρονικού καριέρας, βιογραφίας και ημερολογίου διεθνούς tour από το Μεξικό ως την Ιαπωνία) αυτής της προωθητικής και στο πανί ενέργειας υπέρ του νέου δισκοφαινομένου της θηλυκού γένους μαθητιώσας νεολαίας.

Το ρεπερτόριο των παίδων στο πρώτο εικοσάλεπτο είναι υποστάθμης, παρά την ανεπιτήδευτη φρεσκάδα των παλικαριών το α λα «κουπλέ – ρεφρέν – κουπλέ» δομικό χιτάκι «τραγούδια από σκηνής, και σούξου μούξου χαβαλέ / δουλειάς εκτός αυτής, και στο ενδιάμεσο κουρδίζουν ειδικοί του χώρου, το ‘αφεντικό’, το συναυλιακό προσωπικό, το κοινό, οι γονείς κι εμείς» εκτελείται πλέον (ως) στάνταρ όπως σε κάθε τραγουδιάρικο doc, το κορυφαίο φάλτσο εδώ χρεώνεται, όμως, ο με το αζημίωτο ενορχηστρωτής filmer Μόργκαν Σπέρλοκ, που στο «Super Size Me» του έκραζε τα McDonald’s και πλέον διαφημίζει μέσα απ’ τα στοματάκια των αοιδών τα… KFC.

Κατά τα άλλα, έχει ηχητικές (το ακουστικό «Little Things») ή βιωματικές (όχι το συγκρότημα στην Γκάνα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, άλλο ένα hit του management) τις μελωδικές στιγμές του το album. Το οποίο χωράει και πολύ τσιρίδα (σιγοντάρετε οπωσδήποτε οι διατρίβοντες περί τη νευροψυχολογία του οπαδού, υπάρχει και σχετικό γκαγκ), timelapse και ρελαντί εναλλάξ αβέρτα, συν τρεις ωραίες ριμιξιές: των κομίστικων συννεφακίων και γραφικών φορεμένων επάνω στους performers ενώ λένε το «Teenage Dirtbag», των φιγουρών απ’ το «Space Invaders» που περιρρέουν στο στάδιο ενώ δονείται απ’ το «Kiss You» (η μόνη πραγματικά τρισδιάστατη νότα της ταινίας, για όσες πληρώσουν τo «καλό» seating του 3D), και της α λα Beatles μασκαράτας εις διπλούν (η παραγωγή έχει καταφανώς μάθει απέξω τις ταινίες του Λέστερ για τα «Σκαθάρια»). Κονσέρβα προς κατανάλωση, εντούτοις, βασικά οι One Direction. «This is Us» πάει να πει: την «ακούς» άπαξ και ανήκεις στο fan club. Α, και να περάσει το επόμενο αμούστακο «φαινόμενο»…