του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αν ψάχνεις ένα τυπικό παράδειγμα των πιο ακραίων κλισέ ερωτικού δράματος, η Μαριόν Λεν φρόντισε να τα βρεις σε μια ταινία. Και παγίδευσε και τους καλούς ηθοποιούς της σε ερμηνείες υπερβολικές, που μπερδεύουν το πάθος και την ένταση, με τα ντεσιμπέλ της φωνής και τις γκριμάτσες. Στο βιβλίο του Ματιάς Ενάρ κρύβεται μια ιστορία για τη φθορά, την αγάπη και τα διλήμματα για τις επιλογές σε μια σχέση. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο το έχει μεταφέρει η Μαριόν Λεν, έχει σκοπό να προσφέρει μασημένη τροφή στον θεατή και να εκθέσει τους πρωταγωνιστές της.

Για τη Λεν, ερωτικό δράμα και ένταση, όπως φαίνεται, σημαίνει να φωνάζει κανείς, να έχει γουρλωμένο βλέμμα, να σπάει διάφορα γυαλικά και να έχει μια έκφραση πόνου και μιζέριας. Και πόσο πιο προφανές είναι το γεγονός ότι πρόκειται για καρδιοχειρουργούς με προβλήματα… καρδιάς;

Η Μίλα, που πάντα έβαζε τον εαυτό της σε δεύτερο πλάνο μπροστά στον ταλαντούχο άνδρα της, βρίσκεται να αναλαμβάνει ευθύνες, όταν ο αλκοολισμός του ξεφεύγει από τα όρια. Και μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη θα της δώσει τον πρώτο ρόλο εκτός από το νοσοκομείο και στο σπίτι, κάτι που ο Ξαβιέ, αλλά ούτε και η σχέση, πρόκειται να αντέξει. Όσο εξελίσσεται η ταινία, στα μόλις 87 της λεπτά, συγκεντρώνει περισσότερη αναβράζουσα υστερία απ΄ όση μπορείς να αντέξεις. Και προς το φινάλε παίρνει μια τροπή που δε δικαιολογείται από το μέχρι εκείνη τη στιγμή κλίμα.

Με όλες τις φωνές και το δράμα, η «Ανοιχτή Καρδιά» δύσκολα θα καταφέρει να πλησιάσει τη δική σου, αφού οι χτύποι της μοιάζουν προμελετημένοι και σχεδιασμένοι να αγγίξουν συναισθήματα που η ίδια η ταινία δε διαθέτει.