της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Στις αρχές των 90’s, δύο χρόνια μετά την… παλιρροϊκή επιτυχία της «Μικρής Γοργόνας» (1989), το κινούμενο σχέδιο της Disney έζησε τη δεύτερη, λαμπερή και ζουμερή νιότη του, που κορυφώθηκε με τα «Αλαντίν» (1992) και «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (1994). Σε αυτή τη σύντομη, αλλά σπουδαία έξαρση δημιουργικότητάς της, δε θα μπορούσε να είναι πιο περήφανη για τον καλλιτεχνικό θρίαμβο αυτού του… πεντάμορφου φιλμ, που εξασφάλισε μια επιπλέον θέση στην αιωνιότητα ως η πρώτη εξ ολοκλήρου animated παραγωγή που προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Με αφετηρία ένα παραδοσιακό γαλλικό παραμύθι και προορισμό την καρδιά κάθε – ανήλικου και ενήλικου – παιδιού, οι Τρούσντεϊλ και Γουάιζ συνθέτουν μια πανδαισία χρωμάτων, μουσικής, προοπτικής και, για πρώτη φορά, πραγματικής, υποβλητικής κινηματογραφικής σκηνοθεσίας. Η τολμηρή «κάμερά» τους ανεβαίνει θαρρείς σε γερανό, για να κοιτάξει τον κόσμο από ψηλά, πριν κάνει μια όλο χάρη βουτιά στο ύψος των ηρώων, τους οποίους ακολουθεί αρμονικά σα με steadycam, πριν κυλήσει γλυκά σε close-up στα ζωγραφιστά, μα τόσο εκφραστικά πρόσωπά τους. Με αποστομωτική αποθέωση όλων των άνωθεν το μονοπλάνο – κομψοτέχνημα που παρακολουθεί το βαλς της Μπελ με το Τέρας, σε μια μεγαλειώδη αίθουσα χορού, όπου η «κάμερα» στροβιλίζεται μαζί τους, λες κι έχει γίνει η ίδια τους η αύρα. Μια σκηνή που φέρνει στο νου την ανάλογη μαεστρία του Χίτσκοκ στο «Notorious» και τη διαδρομή του περίφημου πλάνου που κατέληγε στο κλειδί το οποίο κρατούσε στο χέρι της η Ίνγκριντ Μπέργκμαν!

Τα πάντα ρει, λοιπόν, απλά και φυσικά, σε αυτό το μετα-φεμινιστικό παραμύθι, που μας θυμίζει πως τα φαινόμενα απατούν και μας προκαλεί να κοιτάξουμε πέρα από αυτά. Ισορροπώντας υποδειγματικά ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Συστήνοντάς μας ταυτόχρονα μερικούς αξέχαστα… ιδιότροπους, μαγεμένους δεύτερους χαρακτήρες, σαν την τσαγιέρα – κυρία Ποτς (με τη φωνή της αγαπημένης Άντζελα Λάνσμπερι, στην πρωτότυπη εκδοχή) και τον κηροπήγιο – Λιμιέρ, κι αφήνοντάς μας για κληρονομιά γαλήνιες (και βραβευμένες με Όσκαρ) μουσικές και τραγούδια. Να μας καταπραΰνουν και να μας καθησυχάζουν. Όποτε και όσο τα χρειαζόμαστε…