του Ηλία Φραγκούλη

Στο πλαίσιο του exploitation της επιτυχίας των κινηματογραφικών μεταφορών της «Twilight Saga», αυτό το βιβλίο της Στέφανι Μάγερ καταλήγει στη μεγάλη οθόνη με τη μορφή ενός δυστοπικού ρομάντζου για τις κορασίδες που θα ταυτιστούν με την ηρωίδα, η οποία σχεδόν με το ζόρι βιώνει τα στερεοτυπικά διλήμματα ενός… τριολέ. Το όλο εγχείρημα αναλαμβάνει ένας fan του φουτουριστικού genre, ο οποίος έχει διαπρέψει στο παρελθόν με το ναρκισσιστικά εστετίστικο «Gattaca» (1997), αλλά είχε φάει τα μούτρα του με το πιο πρόσφατο «In Time» (2011). Στο «The Host» δεν είναι ουσιαστικά υπεύθυνος για την ήττα, ίσως επειδή το φιλμ μαστίζεται από μια ανούσια πλοκή που συνδυάζει άδοξα μια μικρή πληθώρα από θεματικές, προ πολλού φθαρμένες από το χρόνο και την επανάληψη. Και αυτό είναι ένα αληθινό πρόβλημα όταν μιλάμε για το είδος της επιστημονικής φαντασίας…

Το «εύρημα» του διχασμένου πνεύματος της ηρωίδας επιτρέπει στο θεατή να το προχωρήσει μέχρι τα όρια της ψυχανάλυσης, αλλά στο πλαίσιο της εφηβικής ελαφρότητας του κοριτσιού που στέκει μπερδεμένο προ των πυλών της ενηλικίωσης και των… ορμονικών διαταραχών. Το «αντάρτικο» των σε φυγή επαναστατών δεν προσθέτει ούτε ιδεολογικό βάθος (αλίμονο!), αλλά ούτε και πολλές ευκαιρίες για δράση (εξαίρεση η σκηνή στον αυτοκινητόδρομο, με την αυτοθυσία των αγωνιστών και μια υποψία καταδίωξης). Το αισθηματικό ενδιαφέρον δεν πετάει ποτέ σπίθες ειλικρίνειας. Η καλλιτεχνική διεύθυνση δεν οραματίζεται κάτι το πρωτότυπο και περιορίζεται στο λιτό design που αποφεύγει τις… camp, λανθάνουσες διαστάσεις fun, που θα μετέτρεπαν την ταινία σε ένοχη απόλαυση. Το ρόλο αυτό καλείται να καλύψει το εσωτερικό voice over του «διαλόγου» που ξεκινά ανάμεσα στη Μέλανι και τη Γουάντα, που σου δίνει μονάχα την εντύπωση ότι… ακούς φωνές, άνευ λόγου και αιτίας.

Ειλικρινά, σε σχέση με την κριτική υποδοχή του αμερικανικού Τύπου, περίμενα να δω ένα από τα χειρότερα φιλμ της σεζόν. Θα ήταν άδικη μια τέτοια κατηγορία, όμως. Το «The Host» είναι μονάχα ένα χαμένο δίωρο, μια χαμένη ευκαιρία για ακόμη ένα post-apocalyptic παραμυθάκι για το σκοτεινό μέλλον της ανθρωπότητας. Απλά, αυτή τη φορά ξέχασαν να προσθέσουν και λίγη φαντασία στο πέρα για πέρα προφανές της μοίρας μας…