του Ηλία Φραγκούλη

Θα το πω όσο πιο άκομψα γίνεται. Η σχέση αυτή, των δύο κεντρικών χαρακτήρων, ξεκινά από μια… μαλακία στην εξοχή! Κυριολεκτικά. Εκείνη τον αυνανίζει στο αυτοκίνητό του, καθώς απολαμβάνουν τη θέα της φύσης τριγύρω τους. Μοιραία, αυτή η στιγμή χαρακτηρίζει και το υπόλοιπο έργο (σχόλιο διπλής ανάγνωσης)…

Εάν πριν από μερικές εβδομάδες έλεγα πως ο «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι μια από τις πιο βαρετές κινηματογραφικές εμπειρίες της φετινής σεζόν, γράψε λάθος. Διότι, όπως αρέσκομαι να σαρκάζω συχνά, από το κακό υπάρχει πάντα και το χειρότερο. Υπό αυτή την οπτική γωνία, ο Ρότζερ Μισέλ χτυπά φλέβα χρυσού! Μιλάμε για ένα έργο χωρίς κεντρικό άξονα, χωρίς την παραμικρή δραματουργική σημασία, χωρίς καμία έγνοια να διασκεδάσει το θεατή (όπως ο «Λόγος του Βασιλιά», για παράδειγμα, αφού υπάρχει και εδώ ο χαρακτήρας του Μπέρτι).

Τι ακριβώς προσπαθεί να παραστήσει τούτο το φιλμ; Τη σκανδαλοθηρική βιογραφία, δίνοντας βάση στις φήμες περί παραβατικής ερωτικής δραστηριότητας του Ρούζβελτ (η πολιομυελίτιδα φαίνεται πως χτυπάει αρκετά πιο χαμηλά από τη μέση…) με ουκ ολίγες κυρίες, μεταξύ των οποίων και της «μαζί σου δάγκωσα τη λαμαρίνα» εξαδέλφης; Το ιστορικό δράμα εποχής που τα Όσκαρ αγαπούν (πλήρης αστοχία σε αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε), με το βασιλικό ζεύγος των Βρετανών να προσθέτει μια δόση από… comic relief (το συμπεριφορικό πρωτόκολλο και το… κεκέδισμα); Το φιλμ όχι απλά ηττάται από κάθε πλευρά, αλλά δε γνωρίζει και τι από τα δύο πρέπει να πάρει το πάνω χέρι, με αποτέλεσμα το δόλιο κοινό να μετατρέπεται σε μάρτυρας ενός πληκτικού εφιάλτη άνευ προηγουμένου, διότι, στην τελική, και τα δύο θέματα δεν έχουν τίποτε να μας πουν.

Ειλικρινά, υπέφερα. Δεν έβλεπα μπροστά μου. Είτε ο Ρούζβελτ ήταν, είτε προβατάκια χοροπηδούσαν μπροστά στα μάτια μου, είτε έβραζαν τσάι για ενενήντα λεπτά, όποια κι αν είναι η πραγματικότητα, τη διέγραφα επιτόπου κατά τη διάρκεια παρακολούθησης αυτής της ταινίας. Τα λόγια γίνονταν αέρας, οι ηθοποιοί μια άμορφη μάζα από κρέας και το φόντο περιόδου ένα νοσηρό σανατόριο ανιάτων (αν αποπειραθείς να το ανακαλύψεις με τα ίδια σου τα μάτια, ζήτα να σου κάνουν κι ένα ρεζερβέ). Παρά τη συμπάθειά μου προς το πρόσωπο του Μπιλ Μάρεϊ, τολμώ να ομολογήσω πως θα ήθελα να πάρω τη μασέλα που φορούσε (για τις ανάγκες του ρόλου) και να του την κάνω… κλύσμα. Είναι το μόνο πράγμα που συγκράτησα, καθώς κυλούσαν οι τίτλοι τέλους. Αγαπώ τη ζωή. Ευχαριστώ.