Η διάσταση μεταξύ γραφείων διανομής, αιθουσαρχών και κοινού στην Ελλάδα μοιάζει με εκείνα τα ρήγματα που άλλαξαν το χάρτη τής Γης προ εκατομμυρίων ετών (or something). Η απουσία διαλόγου μεταξύ τους δημιουργεί εντονότερο χάος, χρόνο με το χρόνο. Σε μια εποχή κατά την οποία ο νέος «κινηματογραφόφιλος» ικανοποιείται βλέποντας ολόκληρη ταινία, «κατεβασμένη» σε HD, μέσα από την οθόνη ενός tablet, καταλαβαίνεις πως το μέλλον δεν έχει καμία σχέση με ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα…
Διανομή και αίθουσες εξακολουθούν να βγάζουν τα μάτια τους (βλέπε κόντρα UIP με multiplex), κυρίως εξαιτίας των «προσφορών». Μοναδικός ηττημένος, τα ταμεία και των δύο πλευρών. Αν και τα δεύτερα μπορούν να ισοφαρίσουν τη χασούρα με «χορηγίες» τρίτων πελατών (και άσε τους άλλους να κουρεύονται). Ούτε η οικογένεια Κορλεόνε…
Οι κριτικοί κινηματογράφου, ειδικά τώρα που τα έντυπα ψοφάνε, περισσότερο χρήσιμοι μπορούν να φανούν με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι – αν και ο ανταγωνισμός με αυτό τον κλάδο στην Ελλάδα είναι σκληρός (αλλά πιο αθώος από τα δικά μας…).
Το «σαρωτικό» χτύπημα του φεστιβαλικά εξαγόμενου «weird» νέου κύματος το βλέπεις καλύτερα στο ντόπιο box-office: αν μια ταινία έχει πάρει ένα κάρο βραβεία στο εξωτερικό, πιάνει τα 10.000 εισιτήρια. Διαφορετικά, κόβει μια χιλιάρα (ζορισμένα) κι άντε γειά! Μα, ούτε οι φίλοι των συντελεστών; Μήπως τους φθονούν για τον τρελό τουρισμό που κάνουν;
Το διαδίκτυο είναι μια παρεξηγημένη υπόθεση, διόλου ρομαντική. Τα σκατά που βιώνεις στην ελληνική καθημερινότητα, όλα τα λάθη τού mediaκού κόσμου, ό,τι πιο στραβό πίστευες για τη διαφημιστική «πίτα», συμβαίνει σε déjà vu μικρογραφία που ανακυκλώνεται και από τις νεότερες γενιές, οι οποίες ήλπιζες πως θ’ αλλάξουν το «παιχνίδι». Not.
Θα τα πούμε ξανά… του χρόνου. Υγεία. Και παγκόσμια ειρήνη, μην ξεχνιόμαστε.
