Είμαι υποχρεωμένος να το παραδεχτώ για ακόμη μια φορά: την έζησα τη δεκαετία του ’80. Ήμουν εκεί, πώς αλλιώς να σου το πω! Μερικές φορές ντρέπομαι να… κοιτάζω πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια. Αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ντροπή όταν τα άκουγα. Εννοείται πως αγόρασα εκείνο το album των REO Speedwagon σε βινύλιο. Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχεις εκείνο το album των Foreigner. Ήταν η εποχή που περίμενες με αγωνία ν’ ακούσεις το εβδομαδιαίο singles chart του Billboard από το ραδιόφωνο. Γιατί υπήρχαν τραγούδια. Που μαθαίναμε απ’ έξω, που χορεύαμε στα σπιτικά parties ή στα μαγαζιά που ξενυχτάγαμε.
Σκέφτομαι τη γκρίνια, για την έλλειψη ταινιών της προκοπής στους κινηματογράφους σήμερα. Τι να πει και η μουσική βιομηχανία, δηλαδή; Τι να πεις όταν όπου κοιτάξεις θα δεις τον Pitbull και τον κάθε φούφουτο featuring έναν άλλο φούφουτο, που για να βγάλει την υποχρέωση θα κάνει ένα… featuring πέρασμα και σ’ ένα άλλο «τραγούδι» του πρώτου, έτσι, συναδελφικά (ωραία λέξη, by the way)… Remakes και sequels μέχρι τελικής πτώσης στο σινεμά; Αλλαξοκωλιές, samples και οτιδήποτε «νέο» πουλάει στη μουσική, σε ρυθμό παραγωγής και κατανάλωσης τέτοιο που ονειρεύεσαι το γυρισμό στην εποχή των… σπηλαίων!
Χωρίς πλάκα, έχω ν’ ακούσω νέες μουσικές κυκλοφορίες εδώ και τόσες εβδομάδες, που δεν τολμώ να τις μεταφράσω σε μήνες! Το λιγότερο αστείο της υπόθεσης είναι πως βλέπω όσο το δυνατόν περισσότερες από τις νέες ταινίες της κάθε εβδομάδας, όπως το «Rock of Ages» που προκάλεσε όλους αυτούς τους συνειρμούς και μ’ έκανε να νοσταλγήσω πράγματα από τα παλιά (κι ας του φέρθηκα λίγο… κυνικά στην κριτική μου). Πίστεψέ με. Είναι μια δύσκολη δουλειά. Μια πολύ δύσκολη δουλειά.
