της Βικτωρίας Μιχαήλ

Τι πίνουν τα τελευταία χρόνια οι Βορειοελλαδίτες κινηματογραφιστές; Φουστανέλες («Έξοδος 1826»), βασιλικά έπη («Παραμύθι Χωρίς Όνομα»), σάτιρες υπερηρώων («Σούπερ Δημήτριος») έχουν διατρέξει ως αποτέλεσμα την γκάμα από το ντροπιαστικό μέχρι το σχεδόν θαυμαστό, αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώντας για λογαριασμό των πρωτόπειρων συντελεστών τους σε είδη και με προϋπολογισμούς που οι πρωτευουσιάνοι συνάδελφοί τους δεν τολμούν καν να φανταστούν. Το τελευταίο χτύπημα έρχεται από την Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα και, ευτυχώς, συνιστά την απολύτως αποδεκτή carte de visite ενός ανθρώπου κι ενός επιτελείου που ξέρουν να κάνουν σινεμά – και το αποδεικνύουν με τον πλέον ειδολογικά αξιοπερίεργο δυνατό τρόπο: μια βωβή ταινία από κάθε άποψη στο στιλ του σινεμά των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ατυχώς, το καλλιτεχνικό σκόντο στα standards και η αφελής… άρθρωση τόσο των αναφορών όσο και του σχολίου φιμώνουν εν πολλοίς τη χαριτωμένη φωνίτσα αυτού του οιονεί συλλαλητηρίου, υπέρ του δίκιου / της σωφροσύνης / της ελπίδας / της συμπαράστασης ως όπλων του όποιου καθημαγμένου ενάντια στον όποιο εκμεταλλευτή του, με συμμετέχοντες τον μύθο του Άη-Βασίλη (στο πιο τζίνι και hipster), ένα ξεπερασμένο υποθετικό τηλεοπτικό διαφημιστικό για το εθνικό λαχείο και τα «The Artist» & «La Antena».

Το «ενωμένοι ποτέ νικημένοι» του πράγματος, κι αποτελεί απροσδόκητο ευτύχημα δεδομένου του παλιακού καλουπιού, εξασφαλίζει η μουσική παρτιτούρα του Γιάννη Παπαδημητρίου, που όχι μόνο ακολουθεί όπως ακριβώς πρέπει τις διαθέσεις της ιστορίας μεταμορφούμενη αναλόγως αλλά μελωδεί και με «θέματα», ενώ ο Κουρού, που ως σπουδαγμένος ηθοποιός ξεχωρίζει εύκολα υποκριτικά ανάμεσα στους πλειοψηφικά ερασιτέχνες εθελοντές της διανομής, αποδεικνύεται ως filmer καλός μαθητής των διδαγμάτων της πρωτεϊκής 7ης Τέχνης. Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός στα δυσοίωνα gros του κακού, οι πιλάλες σε κύκλο κι οι κατραπακιές του burlesque, ο αισθηματίας Τσάπλιν στη σκηνή με τον σκύλο, η καταληκτική καταδίωξη α λα Σένετ μαρκάρουν την υφοποίηση του ιδιωματικού look από την αφήγηση που επιπλέον δεν χωλαίνει ρυθμικά, καθώς ο κόφτης συνταιριάζει δεόντως τις λήψεις και τους διατίτλους. Και πού να ακούσεις το από μικροφώνου διάγγελμα της εν προκειμένω Βιρτζίνια Σέριλ στην άπαξ ομιλούσα παρέκβαση της ηχομπάντας…

«Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, θα δεις. Άλλωστε τις επαναστάσεις πάντα τις έκαναν λίγοι», φρασάρει εν είδει συνθήματος, στο επίκεντρο ενός άδολου ειρηνικού θούριου για τον γονατισμένο και ευκόλως παραπλανούμενο κοσμάκη – θύμα (και των ταπεινότερων ενστίκτων του), με ηθικοπλαστικό οπτιμιστικό πνεύμα στο κρισιμότερο σημείο για την ευόδωση της αλτρουιστικά μεταδοτικής κοινωνικής δράσης του ήρωα το σενάριο. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό που προδίδει μέσω του fantasy κλου, του αχτένιστου μπούρου μπούρου και των συμβάσεων της πλοκής την ανεπιτυχή έκβαση της ομοίως ευγενούς και φιλόδοξης αποστολής τού Κουρού να οραματιστεί αλλιώς τις συνθήκες και τις μόντες παραγωγής στην εγχώρια μεγάλη οθόνη.

Η ένθεση των ποδηλατάδων στα drone shots πόλης είναι αδύνατο να σωθεί από τα εφέ όταν οι ταχύτητες και οι γωνίες των δύο πηγών υλικού είναι διαφορετικές και, θυμίζοντας τις τεχνικές του «Παραμυθά», απογοητεύει. Η μείξη gratis δανείων υπαρκτών ή υποτυπωδώς κατασκευασμένων σκηνικών (η τράπεζα με τις γραφομηχανές και τα κλασέ δεν… υπάρχει) στα εσωτερικά με generic γωνιές στα εξωτερικά γειώνει άσχημα την ατμόσφαιρα, που αναδίδει την αίσθηση του τραγέλαφου όταν σημερινά αλλά με ξεκάρφωτα επιλεκτικές παραπομπές στο νουάρ και τη silent era κοστούμια & grooming μπαίνουν στον χορό (κυριολεκτικά σ’ ένα charleston σάλας), επιχειρώντας να ανασύρουν το κλίμα της Μεγάλης Ύφεσης, την οποία (ξανα)ζούν οι Έλληνες στο πανί κι εκτός αυτού. Λάθη, ορθογραφικά και στίξης, κατατρέχουν τις κάρτες διαλόγων. Και η λέξη «Αλληλεγγύη», που ονοματίζει τον τύπου «Μια Υπέροχη Ζωή» επαναστατικό μηχανισμό μέσω του οποίου θα ορθώσει το ανάστημά του το υποταγμένο πόπολο τη βοηθεία του μπροστάρη μας, μοιάζει με κακόγουστο αστείο προκαλώντας σίγουρα (ακούσιους απ’ την πλευρά τού δημιουργού) συνειρμούς: την επονομαζόμενη ομοίως φιλανθρωπική ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπεύθυνη για ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα ever. Γιατί κι αυτή, και όχι ενδεδυμένη την (παρα)μυθική allure του κιαροσκούρου μιας αθωότερης εποχής, είναι η Ελλάδα. Τα μέσα της τέχνης του δείχνει να τα κατέχει και τα ασκεί όχι ευκαταφρόνητα ο Κουρού. Όταν αυτή δεν θα είναι τόσο povera και το όνειρό του πιο ξηγημένο, ελπίζουμε να μας… μιλήσει πιο θαρρετά και πιο ικανά.