FreeCinema

Follow us

THE HUNGER GAMES: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΜΕΡΟΣ ΙΙ (2015)

(THE HUNGER GAMES: MOCKINGJAY - PART II)

  • ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φράνσις Λόρενς
  • ΚΑΣΤ: Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Λίαμ Χέμσγουορθ, Τζουλιάν Μουρ, Γούντι Χάρελσον, Μαχερσαλά Αλί, Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, Νάταλι Ντόρμερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Σαμ Κλάφλιν, Μισέλ Φορμπς, Τζένα Μαλόουν, Τζέφρι Ράιτ, Ελίζαμπεθ Μπανκς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 137'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ / SEVEN FILMS

Με τον Πίτα πίσω, κοντά της, αλλά κάθε άλλο παρά σώο και αβλαβή, η Κάτνις αποφασίζει να εισχωρήσει μόνη στην υπό πολιορκία Κάπιτολ για να σκοτώσει τη νέμεσή της, τον Πρόεδρο Σνόου. Υπολογίζει, όμως, χωρίς τον… ξενοδόχο, την επικεφαλής της Περιοχής 13, Κόιν, που βρίσκει τρόπους να εξακολουθεί να τη χρησιμοποιεί ως σύμβολο της επανάστασης.

Αλήθεια ή Ψέματα; Το δυνάμει blockbuster σινεμά διασκέδασης δεν δικαιούται να είναι σκεπτόμενο. Σκοτεινό. Ατακτοποίητο. Και γκρίζο (στην όψη και όχι μόνο). Αν θέλει να είναι συναρπαστικό. Ψέματα. Πάντα πιστό στο ομότιτλο βιβλίο της Σουζάν Κόλινς (που κάποιοι θεωρούν ως το καλύτερο και κάποιοι ως το χειρότερο της τριλογίας των «Αγώνων Πείνας», ακριβώς γιατί τολμά να εγείρει και να αναμετρηθεί με πιο ενήλικα, επικίνδυνα θέματα), αυτό το τελευταίο φιλμ της saga του «The Hunger Games» δεν απογοητεύει. Δεν φοβάται. Και δεν χαρίζεται. Σε τίποτα και σε κανένα. Τα θύματα είναι πολλά και η απώλειά τους οδυνηρή. Έτσι όπως συμβαίνει στον πόλεμο. Όπου, ουσιαστικά, δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Καλοί ή κακοί.

Με σαφείς, γόνιμες επιρροές από το / αναφορές στο σινεμά του Φανταστικού (ιδιαίτερα από την / στην πρωτότυπη τετραλογία του «Alien»), αλλά και την αιχμηρή, ριψοκίνδυνη, συχνά πολιτικοποιημένη κουλτούρα των comics (το «V for Vendetta» έρχεται άμεσα στο μυαλό), Λόρενς και Σία ξεκαθαρίζουν (σε όσους δεν το είχαν ήδη υποψιαστεί) πως το δημιούργημά τους δεν είναι απλά ένα ακόμη Young Adult φαινόμενο. Έτσι όπως αρνούνται, μέχρι τέλους, να αποστρέψουν το βλέμμα. Από τη θηριωδία του πολέμου, ξεγελώντας εύστοχα την Επιτροπή Λογοκρισίας των ΗΠΑ: μπορεί αίμα να ρέει ελάχιστο (αντίθετα με ό,τι συνέβη σε – υποτίθεται – πιο ενήλικα και σκοτεινά φιλμ σαν το «Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή», όπου σταγόνα δεν χύνεται), αλλά ο θάνατος, πάντα τραγικός, καιροφυλαχτεί σε κάθε σπιθαμή της οθόνης, στα αποκαΐδια, στα ερείπια, στα διεστραμμένα, επιδεικτικά εκτεθειμένα πτώματα των συντρόφων που κατάπιε το πετρέλαιο, στο γοερό κλάμα της άρτι ορφανής πιτσιρίκας…

Από το γεγονός πως όταν παίζεις με τη φωτιά, αποκλείεται να μην καείς, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από τις βρόμικες, διεφθαρμένες δυναμικές που δημιουργούνται μεταξύ κάθε είδους εξουσίας, πολιτικής, επαναστατικής και ειδησεογραφικής. Από ένα δεόντως, όχι ακριβώς happy, κάθε άλλο παρά τακτοποιημένο ή απογειωτικό φινάλε. Και, κυρίως, από τις σοβαρές, όχι απαραίτητα συγχωρεμένες αμαρτίες των ίδιων των ηρώων Πίτα, Γκέιλ και Κάτνις. Έτσι, αυτή η «Επανάσταση» προκύπτει όχι μόνο διαχρονική, αλλά και αδιανόητα, ανατριχιαστικά επίκαιρη. Χωρίς όμως ταυτόχρονα να θυσιάζει ίχνος από το επιβλητικό σασπένς, τις καλοκουρδισμένες σκηνές δράσης και τις πιο ήσυχες στιγμές της. Εκεί, όπου χάρη στο μοίρασμά της σε δύο μέρη (που σίγουρα έχει κουράσει ως πρακτική μέρος κοινού και κριτικών, αλλά εδώ λειτουργεί θετικά), τα λόγια αφουγκράζονται σιωπές που μιλούν, συναισθήματα που πάλλονται, χαρακτήρες αδρούς (με την Τζοάνα στο γαμήλιο πάρτι, στο σπίτι – καταφύγιο μετά την επίθεση του πετρελαίου, στο υπόγειο της Τίγρης, στο θερμοκήπιο με τα λευκά τριαντάφυλλα, στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, στην κουζίνα με τη γάτα, ή τους φίλους, στο υπνοδωμάτιο, στο λιβάδι…).

Αλήθεια ή ψέματα; Οι συσχετισμοί με την πρωτότυπη τετραλογία του «Alien» και κυρίως τη δεύτερη, δια χειρός Τζέιμς Κάμερον ταινία, «Aliens», δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Αλήθεια. Γιατί αν, παραλίγο 30 χρόνια πριν, ο Κάμερον, με τη Ρίπλεϊ, εφηύρε την ηρωίδα δράσης, η Κόλινς, σε ευλογημένη συνέργεια με τους Φράνσις Λόρενς – Πίτερ Γκρεγκ – Ντάνι Στρονγκ (στο σενάριο) και φυσικά τη φωτισμένη, εμβληματική και όμως πέρα για πέρα ανθρώπινη ως Κάτνις Τζένιφερ Λόρενς, την εξελίσσει και την επαναπροσδιορίζει, επιτέλους, ουσιαστικά. Τίποτα από όσα αισθάνεται ή κάνει η Κάτνις (και οι περισσότερες από τις γυναίκες ή τους άνδρες γύρω της, με τη Διοικητή Πέιλορ να χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, όσον αφορά την κατάληξή της), δεν ορίζεται από το φύλο (ή τη φυλή) της. Δεν είναι πια, ούτε θέλει να γίνει κόρη, σύντροφος, ερωμένη, ηγέτης, μάνα. Είναι μόνο άνθρωπος, περίπλοκος, δυνατός, αλλά και ευάλωτος, φορτωμένος ενοχές και πιστός σε ό,τι θεωρεί καθήκον. Που παλεύει καταρχήν να κρατήσει τους ανθρώπους που αγαπά ασφαλής και μετά, αν είναι δυνατό, να επιζήσει (όπως λέει ο Γκέιλ, «η Κάτνις θα επιλέξει εκείνον χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει»), έχοντας προδώσει όσο το δυνατόν λιγότερο τον εαυτό και τους προσωπικούς της κώδικες.

Γι’ αυτό και η τελευταία, λουσμένη στο φως, σχεδόν θρησκευτική εικόνα, με την οποία μας αποχαιρετά αυτό το φιλμ, αλλά και ολόκληρη η saga, είναι τόσο αθόρυβα, αλλά τόσο αληθινά ανατρεπτική. Ρηξικέλευθη. Γενναία και γενναιόδωρη. Ηρωική. Αλήθεια ή ψέματα;

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το έχουμε ξαναπεί. Σινεμά ικανό να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των… blockbusterάδων και των «κουλτουριάρηδων», των γέρων και των νέων, των παιδιών και των γονιών, της φαντασίας και της πραγματικότητας, της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας, της λογικής και του συναισθήματος. Αλήθεια!


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.