του Ηλία Φραγκούλη

Το 2008, το «Mamma Mia!» ήταν μονάχα ένα θρυλικά επιτυχημένο μιούζικαλ βασισμένο στα πάντοτε αγέραστα τραγούδια των ABBA, το οποίο είχε την τύχη να διαθέτει (και) ένα εξαιρετικό καστ επαγγελματιών (μα και stars) στην κινηματογραφική του μεταφορά. Το επιπλέον στοιχείο των γυρισμάτων στην Ελλάδα έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στο ντόπιο κοινό ώστε ν’ αγκαλιάσει το φιλμ, που ξεπέρασε τα 600.000 εισιτήρια και σε μερικά μέρη της χώρας μας δεν σταμάτησε να προβάλλεται από τότε (!), με έμφαση στην περίοδο του καλοκαιριού, προφανώς.

Τι… μαγικό συμβαίνει με τούτο το sequel; Έχει περάσει μια ολόκληρη δεκαετία από τότε που είδαμε το πρώτο φιλμ, το οποίο έχει καταχωρισθεί βαθιά μέσα στη μνήμη μας, πλέον. Δεν είναι πια μόνο τα τραγούδια και η χαρούμενη διάθεση της ταινίας της Φίλιντα Λόιντ. Δεν είναι μονάχα το party. Οι αναμνήσεις από το «Mamma Mia!» σήμερα συνοδεύονται από αληθινά συναισθήματα που αγκαλιάζουν τους χαρακτήρες ή και το (αφελές) σεναριακό καταστασιακό. Δεν θυμόμαστε μονάχα τα τραγούδια των ABBA. Τα έχουμε ταυτίσει με τους ήρωες της ταινίας, με συγκεκριμένες σκηνές, με τόσες χαρές αλλά και λύπη (μπείτε στον κόπο να διαβάσετε με προσοχή τους στίχους). Το τότε δεν έχει γεράσει άσχημα μέσα μας. Οι περισσότεροι από εμάς την έχουμε ξαναδεί πολλάκις (προσωπικά, και δίχως ίχνος ντροπής, το έκανα τρεις φορές εκείνο το καλοκαίρι), αν την πετύχουμε (ακόμη και πάνω στο zapping) ξανά σε τηλεοπτική μετάδοση, κολλάμε άσχημα, τα παρατάμε όλα και περιμένουμε το κάθε επόμενο highlight – τραγουδιστικό νούμερο σαν το καλύτερο δώρο που μας έκαναν… από το πουθενά! Την αγαπήσαμε την Ντόνα και τις φίλες της, κακά τα ψέματα. Και σήμερα, πια, το να γυρνάς σε αυτό το μεθύσι κεφιού και συγκίνησης, αν και στην αρχή φοβάσαι και τρέμεις τη σύγκριση, σου προσφέρει ένα προβλέψιμο déjà vu που στην πορεία σε σοκάρει… ακόμη πιο ευχάριστα!

Το «Mamma Mia! Here We Go Again» κινείται σε δύο χρονικούς άξονες, κάνοντας μικρές στάσεις – flashbacks και στο διάστημα της δράσης του προηγούμενου φιλμ (με «φάρο» την παρουσία της Ντόνα, η οποία έχει πεθάνει μόλις έναν χρόνο πριν από την αφετηρία του τωρινού έργου). Στο παρόν, η Σόφι δεν έχει ξεπεράσει ακόμη την απώλεια της μάνας της, καθώς ανακαινίζει το ξενοδοχείο εκείνης στο (φανταστικό) νησί Καλοκαίρι, με την εγκυμοσύνη της να προχωρά και να την αγχώνει. Παράλληλα, πίσω στα 70s και στα φοιτητικά χρόνια της Ντόνα, παρακολουθούμε όλη την προϊστορία των χαρακτήρων, το πώς γνωρίστηκε με την Τάνια και τη Ρόζι, πότε άρχισε τα ταξίδια στα οποία ερωτεύτηκε τους… τρεις πιθανούς μπαμπάδες της Σόφι, καθώς και το γιατί αποφάσισε να μείνει στην Ελλάδα από τόσο νεαρή ηλικία. Από το πρώτο κιόλας νούμερο του «When I Kissed the Teacher», παρατηρείς μια βελτίωση στο σκηνοθετικό κομμάτι, η οποία απογειώνεται με χιούμορ στη σκηνή του γαλλικού bistrot, σε μια ξέφρενη χορογραφία (και λήψεις) υπό τους ήχους του «Waterloo». Ναι, είναι όντως σοκαριστικό. Το sequel αρχίζει να δείχνει ισάξιο (αν όχι καλύτερο) του «Mamma Mia!»!

Και δεν είναι μόνο σκηνοθετικό το upgrade εδώ. Ο Ολ Πάρκερ είναι σεναριογράφος (το όνομά του κρύβεται πίσω από το επιτυχημένο franchise του «Εξωτικού Ξενοδοχείου Μάριγκολντ») και έχει δώσει επιπλέον φροντίδα στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, στο στήσιμο του background τους, μα και στην ωρίμανσή τους (#diplhs), έχοντας στο πλευρό του μέχρι και τον φημισμένο και γνώστη της ρομαντικής κομεντί Ρίτσαρντ Κέρτις (στο «σουλούπωμα» της ιστορίας). Είναι κάτι που σαφώς χρειαζόταν τούτο το project και εδώ αντιλαμβάνεται κανείς, πιο σοβαρά πλέον, ότι οι παραγωγοί του τεράστιου hit του 2008 δεν… «Here We Go Again» για μια αρπαχτή. Το ίδιο ισχύει και για τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών που υποδύονται τους νεαρούς ήρωες, με τη Λίλι Τζέιμς (ειδικά) να σηκώνει επάξια το «κενό» της Μέριλ Στριπ, εκπλήσσοντας για τη μεταμόρφωσή της από την τελευταία φορά που την είχαμε δει στη μεγάλη οθόνη, ως γραμματέα του Τσόρτσιλ στο «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα».

Βέβαια, το πιο σατανικό εύρημα στο casting του δεύτερου «Mamma Mia!» είναι η «μυστική» εμφάνιση της Σερ, στον ρόλο της μητέρας της Ντόνα (παραβλέποντας με σαρδόνιο γέλιο το γεγονός ότι η Στριπ είναι γεννημένη το 1949 και η Σερ το 1946…). Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: με το που εμφανίζεται στο φιλμ η Σερ, η ταινία αφήνει τη σφραγίδα της στην αιωνιότητα της pop κουλτούρας. Και δεν τραγουδά μονάχα το «Fernando». Αυτό που συμβαίνει στο φινάλε, για τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τι εστί Ιστορία της pop, είναι μια απίστευτα φορτισμένη από συγκίνηση κορύφωση που θα φέρει δάκρυα… χαράς (μιλώ εκ πείρας) σε όσους νιώσουν πραγματικά τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Θα ξυπνήσουν μνήμες από χρόνια σημαντικά, από πράγματα που ζήσαμε, από το γεγονός ότι γεράσαμε. Όμορφα. Και, παραφράζοντας ένα από εκείνα τα αμέτρητα και πιο αγαπημένα τραγούδια των ABBA, στο τέλος… all of us are crying.