ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ (1935)
(A NIGHT AT THE OPERA)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σαμ Γουντ
- ΚΑΣΤ: Γκράουτσο Μαρξ, Τσίκο Μαρξ, Χάρπο Μαρξ, Κίτι Κάρλαϊλ, Άλαν Τζόουνς, Μάργκαρετ Ντιμόντ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS
Απατεωνίσκος, manager και προικοθήρας, ο Ότις Μπι Ντρίφτγουντ εκμεταλλεύεται το ψώνιο ώριμης εκατομμυριούχου από την Ευρώπη, η οποία ονειρεύεται να εισέλθει στην υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης, και τη βοηθά να γίνει χορηγός σε ανέβασμα παράστασης στη Metropolitan Opera!
Ύστερα από το εμπορικό… φιάσκο του «Duck Soup» (1933), οι αδελφοί Μαρξ αλλάζουν studio και υπό τη στέγη της MGM βάζουν τα δυνατά τους για να επιστρέψουν στο θρόνο της αμερικανικής κωμωδίας, όπου είχαν συνηθίσει να βρίσκονται. Το άγχος ήταν μεγάλο και αποδεικνύεται ακόμη και στην επιλογή του studio να οδηγήσει το κωμικό τρίο σε περιοδεία στις ΗΠΑ, για να τεστάρει μπροστά σε ζωντανό κοινό την απήχηση των αστείων της ταινίας! Η τεράστια εισπρακτική επιτυχία που ακολούθησε πρέπει να… ντροπιάζει τον σύγχρονο θεατή, ο οποίος καταναλώνει κατάπτυστα, κακογραμμένα και δίχως ίχνος πνεύματος δείγματα κωμωδίας. Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει…
Όπως και στις περισσότερες ταινίες των Μαρξ, το ρεσιτάλ των σουρεαλιστικών ατακών σε αφήνει άφωνο και, κυριολεκτικά, είναι να λυπάσαι τους ανθρώπους που προσπαθούν να αποδώσουν (για τον υποτιτλισμό) σε άλλη γλώσσα τους διαλόγους ή τα «εμπρηστικά» one-liners του Γκράουτσο. Όταν το λεκτικό όργιο χαλαρώνει και τα σωματικά γκαγκ κάνουν κι αυτά το μικρό τους διάλειμμα, η σαχλή ερωτική ιστορία της soprano και του πτωχού και άσημου τραγουδιστή της opera χωλαίνει εις βάρος των ρυθμών, πόσω μάλλον όταν αρχίζουν και τα μουσικά ιντερλούδια, απαραίτητα εκείνη την εποχή για να εξασφαλίζουν μια πλήρη ψυχαγωγία στο κινηματογραφικό κοινό που τα ήθελε… όλα!
Το μέγεθος της παραγωγής φαίνεται και το πανδαιμόνιο της κορύφωσης, με το ανέβασμα του «Il Trovatore», χάνεται στα λόγια και είναι υπεράνω περιγραφής. Πόσο παράδοξο, η κλασικότερη σκηνή της ταινίας να διαδραματίζεται σε μια… μικροσκοπική καμπίνα πλοίου, με 15 (δεκαπέντε) άτομα να συνωστίζονται πέρα από κάθε λογική (φήμες λένε πως λειτούργησε σχεδόν αυτοσχεδιαστικά στο γύρισμα!), προτού καταλήξουν πάνω στην άτυχη κυρία Κλέιπουλ (η εξαιρετική καρατερίστα Μάργκαρετ Ντιμόντ, που οι οπαδοί των φιλμ των Μαρξ αγαπάνε να παρακολουθούν να εισπράττει τις… χειρότερες προσβολές στον πλανήτη!).
Αν και προτιμώ το «Duck Soup», δεν μπορώ να μην παραδεχτώ το μεγαλείο της κωμωδίας των αδελφών Μαρξ, εδώ σε μια από τις πλέον ώριμες και δημιουργικές φάσεις της φιλμικής τους καριέρας. Αν δεν έχεις ξαναδεί ταινία τους, σε περιμένει ένα ισχυρό σοκ. Φευγάτο. Η μεγάλη λαίδη Άντζελα το είχε δηλώσει τόσο ξεκάθαρα: «Με Καις»!
