του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στην ιστορία της ταινίας των αδελφών Κουλέν, που βασίζεται σε αληθινά περιστατικά, υπάρχει κρυμμένη τουλάχιστον μια ενδιαφέρουσα ταινία. Ίσως και δύο. Γιατί η ιστορία της ομαδικής εγκυμοσύνης σε ένα σχολείο θα μπορούσε να λειτουργήσει εξαιρετικά, τόσο ως δράμα όσο και ως τρελή κωμωδία. Είναι κρίμα που οι αδελφές Κουλέν (στο σταυρό που σου κάνω έτσι τις λένε) έχουν επιλέξει να την κινηματογραφήσουν α λα… γαλλικά.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η πλοκή λειτουργεί μόνο ως αφορμή για το γύρισμα πλάνων γύρω από τη ζωή των κοριτσιών. Εκεί που θα μπορούσε να γίνει μια ουσιαστική παρατήρηση (ή διακωμώδηση της ακραίας κατάστασης) στην εφηβική ζωή, σε ένα φαινόμενο κλειστής κοινότητας, στη νεανική εγκυμοσύνη, οι Κουλέν προτιμούν να γυρίζουν σκηνές σα να μην υπάρχει σενάριο. Κορίτσια με τα εσώρουχα που περιμένουν σε ένα διάδρομο να εξεταστούν, που κάνουν πάρτι στην παραλία, που κολυμπούν στην πισίνα με τις διογκωμένες τους κοιλιές.

Κάπου ανάμεσα εξελίσσεται και η ιστορία, αλλά με τρόπο που δεν αξιοποιεί τους χυμούς – ή τα αμνιακά υγρά – των ηρωίδων. Υπάρχουν μερικές σκηνές, όπως η μαζική αγορά τεστ εγκυμοσύνης ή η επ’ αμοιβή γονιμοποίηση, που δίνουν λίγη ζωντάνια σε μια ουσιαστικά άψυχη ταινία, παρά το γεγονός ότι κυοφορεί τόσες νέες ζωές. Για να πούμε και των… Κουλέν το δίκιο, τα «17 Κορίτσια» είναι όμορφα κινηματογραφημένα. Η εικόνα κυλάει και η κάμερα ξέρει πώς να τραβήξει τα κορίτσια ώστε να φανούν όμορφα και φρέσκα. Η κατεύθυνση, όμως, που δίνουν οι σκηνοθέτριες κάνουν το «17 Κορίτσια» να μοιάζει – ακόμη και στα 86’- με ξεχειλωμένο φιλμ μικρού μήκους.