του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ο Μίτσελ Φράνκο, στη μόλις δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, εξακολουθεί να ασχολείται με κοινωνικά θέματα που βάζουν στο επίκεντρο την ίδια την οικογένεια. Ο Ρομπέρτο και η Αλεχάντρα αντιμετωπίζουν την απώλεια, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο μεν πρώτος αρνείται να μιλήσει για την κατάσταση και κλείνεται όλο και περισσότερο στην θλίψη του, ενώ η Αλεχάντρα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο το νέο σχολικό της περιβάλλον αλλά και τις νέες οικογενειακές ευθύνες που προκύπτουν λόγω της απουσίας της μητέρας της.

Οι ισορροπίες, όμως, αλλάζουν όταν ένα video που δείχνει τη Λουτσία να ερωτοτροπεί με ένα συμμαθητή της αποκτά… viral διαστάσεις. Η αντιμετώπιση ολόκληρου του σχολείου απότομα γίνεται απαξιωτική και η Αλεχάντρα καταντά αποδέκτης εξευτελιστικής γλώσσας και συμπεριφοράς. Σε αυτό το σημείο γίνεται, τελικά, εμφανές ότι η δύναμη της ταινίας είναι κρυμμένη αλλού. Το «Μετά τη Λουτσία» μπορεί να ξεκινά ως μια ταινία για την απώλεια και τη συνέχεια της οικογενειακής ζωής μετά το χαμό ενός βασικού μέλους, όμως, η δυναμική της εξαπλώνεται και σε μια ακόμα θεματική, αυτή του bullying (του σχολικού εκφοβισμού, δηλαδή) και του ψυχολογικού (και όχι μόνο) πολέμου μεταξύ συνομηλίκων.

Ο Μίτσελ Φράνκο ακολουθεί τους άγραφους κανόνες του σύγχρονου καλλιτεχνικού σινεμά. Φυσικοί φωτισμοί, απουσία μουσικής, λιτή αφήγηση χωρίς εντυπωσιασμούς και καθαρά ανθρωποκεντρικό θέμα. Το αποτέλεσμα, όμως, χαρακτηρίζεται από μια αυθεντικότητα που αποφεύγει επιδέξια κάθε υπόνοια «δηθενιάς» και «ψευτοκουλτούρας». Η ιστορία αναπτύσσεται με ακρίβεια και όσο βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην σκληρή πραγματικότητα της Αλεχάντρα τόσο πιο περίτεχνα αποφεύγει τα εύκολα σοκ, εστιάζοντας περισσότερο στο ψυχολογικό κομμάτι της βίας. Αυτό δε σημαίνει ότι το «Μετά τη Λουτσία» δεν είναι μια βίαιη ταινία. Η βία, όμως, λαμβάνει χώρα κυρίως εκτός οθόνης και είναι ο απόηχός της που παραμένει για να δημιουργήσει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία της ταινίας είναι η φυσική ερμηνεία της Τέσα Ία, η οποία αποτυπώνει απόλυτα την απόγνωση της Αλεχάντρα, χωρίς να έχει την ανάγκη να την εκφράσει με λέξεις. Όσο ο κλοιός γύρω της στενεύει και, σταδιακά, όλες οι γέφυρες επικοινωνίες αποκόπτονται, εκείνη παραμένει σιωπηλή και αμέτοχη στην ίδια της την τραγωδία, μεταδίδοντας ένταση, η οποία παραμένει στο θεατή για αρκετή ώρα μετά την προβολή.

Η Ία μεταφέρει χωρίς προφανή τρόπο τα αντικρουόμενα συναισθήματα του χαρακτήρα της, που είναι εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να δραπετεύσει. Αφενός, η Αλεχάντρα έχει κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες μιας μάνας στις καθημερινές υποχρεώσεις του σπιτιού. Αφετέρου, η ντροπή της και οι συνέπειες των πράξεών της προδίδουν την νεαρή της ηλικία. Ο Φράνκο, όμως, φροντίζει να διατηρεί τις σκηνές κοφτές και μετρημένες σε διάρκεια (εκτός από το… χανεκικών επιρροών φινάλε), με αποτέλεσμα να μην εκβιάζεται το δάκρυ του κοινού και η δύναμη της ιστορίας να παραμένει αναλλοίωτη από κάθε είδους μελοδραματισμούς.

Το «Μετά τη Λουτσία» μπορεί να ξεκινάει ως σπουδή πάνω στην απώλεια, όμως, η πραγματική δύναμή του παραμένει στην αποτύπωση της σκληρότητας μιας νεανικής κοινωνίας χωρίς κατανόηση. Σκοπός του δεν είναι να υπογραμμίσει τους λόγους και τις αιτίες μιας τέτοιας κατάστασης, ώστε να καταφύγει στο διδακτισμό, αλλά, χωρίς να είναι καθησυχαστικό, υπογραμμίζει με σαφήνεια τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει η εκφοβιστική συμπεριφορά στα σχολεία. Σε τελική ανάλυση, αυτό δίνει έναν οικουμενικό χαρακτήρα στο φιλμ, που δεν αφορά μόνο την κοινωνία του Μεξικού, και ενισχύει ακόμα περισσότερο την προσωπική ιστορία που βρίσκεται στο επίκεντρό της.