της Βικτωρίας Μιχαήλ

Ο «σοφός» Τ. Κρισναματσάρυα ίδρυσε την πρώτη σχολή γιόγκα με… σπόνσορα το Μαχαραγιά της Μυσώρης το 1934, έστρωσε – μεταξύ πολλών άλλων – και τα 6 παιδιά του στις sutra, θεμελίωσε (ριζοσπαστικοποιώντας) αυτό το δώρο του θεού Σίβα στους Βραχμάνους και πέθανε ακμαίος το 1989, στα 99 του. Και η απόπειρα ενός κινηματογραφιστή έως σήμερα εκγυμνασμένου στην καταγραφή των παραστατικών τεχνών (κυριότατα της μουσικής, του θεάτρου και της όπερας) να εντοπίσει με το ζόρι την αναγέννηση του sport στον 20^ο αιώνα, ακολουθώντας αποκλειστικά τα λιγοστά χνάρια του δυτικά (υπο)τιθέμενου ως πατριάρχη του, τιραμολάρει ως ένα – άλλοτε αρκετά, άλλοτε λιγότερο σαγηνευτικό και σύνολα ημιπειστικό – παραμύθι, σα να λέμε ο «Μόγλης, το Παιδί – Λάστιχο».

Είναι, όμως, λιγότερο το περιστασιακό hot στερεότυπο (ένας γόης φιδιών που «σκάει» πιασάρικα άσχετα) ή η χάθα «Λόγια του Αέρα» (από τη θρυλούμενη κατακτημένη ικανότητα του «δασκάλου» να σταματάει την καρδιά του επί δίλεπτο μέχρι την αυτοΐαση του καρκίνου ενός απ’ τους συνεχιστές του) και περισσότερο η οσφυοκαμψία στο corpus 5 χρόνων γυρισμάτων που προκαλούν μια γενικότερη αίσθηση μουδιάσματος εδώ. Τα τετ α τετ με το σόι και τους 2 επιγόνους της τέχνης του Κρισναματσάρυα (το σάρι κριτικής στο μέντορα απ’ τον έναν τους δρα σχεδόν θεραπευτικά στο νευροκαβαλίκεμα comme il faut τοποθετήσεων εδώ); Ο ίδιος ο δημιουργός του φιλμ ως αντιαποστασιοποιημένη ατραξιόν (το ότι εντέχνως προσπερνάει σε ένα πλάνο το αν καταφέρνει τελικά ιδίοις χερσί τη στήριξη στο κεφάλι είναι ένα ακόμα κομπογιαννίτικο ξεγλίστρημα εδώ); Οι διασωσμένες σε 8mm λήψεις του κουρούπα mentalist εν πλήρει ευλυγισία (ο «Νοσφεράτου» συναντά το «Ο Σίμων της Ερήμου»); Οι φιξιόν αναπαραστάσεις των σεμιναριακών shows του στο παλάτι του μαικήνα (το πιο arty πάτημα εδώ, με Προκόφιεφ, Ραχμάνινοφ και, ευφυώς, την άρια «Άσμα του Ινδού Προσκεκλημένου» από το «Sadko» του Ρίμσκι-Κόρσακοφ να στρώνουν ένα κομψό ευρωπαϊκό πιανιστικό χαλί κάτω από την εκάστοτε λεπταίσθητη, α λα βωβό σινεμά δραματο-ποίηση);

Όλα, όσο και να κοψομεσιάζονται στη μοντάζ shala, δεν καθαρίζουν τα τσάκρα του αφηγήματος, το οποίο ισορροπεί για ώρα επίφοβα μεταξύ του ταξιδιωτικού οδοιπορικού συνεντεύξεων, του reality εγχειριδίου wellness, του promo oriental γυμναστικών επιδείξεων και της diy ημι-ιστοριοδιφίας, έχοντας ενίοτε εν κρυπτώ στυλωμένα τα πόδια στη θέση «βεριτέ exotica». Τουλάχιστον, μολονότι αυτό το συσπάσεων φιξιόν ντοκιμαντέρ δεν (εμ)φυσάει (Έβδομη Τέχνη στη διάνοιά σου), επιτυγχάνει την εμπέδωση του «νους υγιής εν σώματι υγιεί» ως mantra εφαρμοσμένης ευεξίας, ει μη ανατολικής φιλοσοφίας, αναπάντεχα στο τέλος. Όταν ο γλαφυρά ευφραδής Ιγιένγκαρ αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας τις γνώσεις του στην προπονητική των φυσικών επιστημών και την ορθοπεδική, καθοδηγώντας καταλεπτώς τον auteur πώς να μείνει… όρθιος – στο ανάποδο ως νεοπροσήλυτος του αθλήματος και με συλλογιστική σπονδυλοδεσία ως σκηνοθέτης. «Όταν κατορθώνεις να ελέγξεις πλήρως το πνεύμα σου, αγιάζεις», λέει ο έγκριτος μπάρμπα-γιόγκι, για να ξεσπάσει αμέσως σε γέλια με το απόφθεγμά του. Χάσαμε το κορμί της τεκμηρίωσης, πατριώτη, αλλά ο διαλογισμός είχε τη δική του γοητεία. Τώρα, σε τι φακίρικο θέαμα ή Σανσκριτικά συνίστατο αυτή, μόνο ο guru γνωρeasy (;). Προσωπικά, ψιλοανάσανα όταν άφησα την άσανα…