του Ηλία Φραγκούλη

Αν κλείσεις τα βλέφαρα για λίγα δευτερόλεπτα, στρέψεις την προσοχή σου κάπου αλλού ή αρχίσεις να ψάχνεις που σου έπεσε το popcorn μέσα στην αίθουσα, μπορεί και να χάσεις τη μισή πλοκή αυτής της ταινίας! Δεν είναι αστείο. Ο Τζο Κάρναχαν ανοίγει το φιλμ μ’ ένα μικρό party σύστασης χαρακτήρων και επεξηγηματικών flashback, που μοιάζουν με ολοκληρωμένο trailer από άλλες ταινίες. Απαιτείται η μέγιστη προσοχή για ν’ ακολουθήσεις όλες τις αρχικές πληροφορίες, οι οποίες ξεπετάγονται μπροστά στα μάτια σου με ρυθμό στενογράφου που χτυπάει εκατοντάδες λέξεις στο λεπτό! Κέντρο της προσοχής, ο Μπάντι Ίσραελ, καραγκιόζης showman του Λας Βέγκας που κάποτε έμπλεξε με τη Μαφία, έγινε προστατευόμενος του παντοδύναμου gangster Πρίμο Σπαράτζα, αλλά με το που διαρρέει η φήμη πως πρόκειται να καταθέσει σε μεγάλη δίκη για λογαριασμό του FBI, το τομάρι του έχει βγει στην «ελεύθερη αγορά» του υποκόσμου ολόκληρης της Αμερικής (με τιμολόγιο στο 1.000.000 δολάρια) και η ουρά που έχουν κάνει οι κάθε λογής εγκληματίες για να τον «φάνε» δεν περιγράφεται!

Πολλοί μπορούν να κατηγορήσουν το «Άσσος στο Μανίκι» για την απίστευτη ελαφρότητά του και για ένα σενάριο που προσπαθεί επιμελώς να καλύψει τις τρύπες του για να σταματήσει την αιμορραγία. Δε μπορούμε να μιλάμε για σημαντικό παράπτωμα, όμως, όταν οι προθέσεις του Κάρναχαν είναι τόσο προφανείς: ο άνθρωπος υπογράφει μια περιπέτεια καταδίωξης με υπερβολικά στοιχεία μαύρου χιούμορ και μοναδικό στόχο να προκαλέσει… σαματά! Και τέτοιο σαματά στην οθόνη, καιρό είχαμε να δούμε. Οπότε, ας λέμε κι ένα «ευχαριστώ», βρε αδελφέ!

Η αφηγηματική μαστοριά του Κάρναχαν πατάει πάνω στους ρυθμούς του Γκάι Ρίτσι, κλέβει λίγο από τις διασταυρούμενες ιστορίες του Κουέντιν Ταραντίνο, υπόγεια σατιρίζει την κουστωδία του Φρανκ Σινάτρα και τον κόσμο του Rat Pack από το Βέγκας του ’60 και του ’70, για να καταλήξει σ’ ένα recital αιματοκυλίσματος με τόση υπερβολή που διαλύει τους όποιους ρεαλιστικούς τόνους και μετατοπίζει το όλο φιλμ στο σύμπαν των πλέον βίαιων comics. Και είναι τόσο ενδιαφέρον αυτό το κράμα, με τους αμέτρητους χαρακτήρες που λες κι έχουν βγει από κακό ανέκδοτο (από τους punk νεοναζί μέχρι το ουρανοκατέβατο cameo του διαταραγμένου… ninja πιτσιρικά), που οριακά σου δίνει την ψευδαίσθηση πως αποτελεί και σχόλιο για το κοινωνικό αλαλούμ της σύγχρονης Αμερικής!

Το καστ είναι σωστά επιλεγμένο και πολυπρόσωπο, παίζει καλά την «παρτίδα» και, ενίοτε, οδηγεί στην ταύτιση και σε κάποιο συναίσθημα που θα σε βρει εξ απροόπτου, ειδικά όταν νοιώσεις πως έχεις αρχίσει να νοιάζεσαι για το ποιοι θα τη βγάλουν όρθιοι στα δυο τους πόδια μέχρι τους τίτλους τέλους. Επιπλέον, ο Κάρναχαν ως σεναριογράφος έχει φροντίσει να φυλάξει υπούλως κάποια σημαντικά χαρτιά που ανατρέπουν την πλοκή (μη φανταστείς και «Συνήθεις Υπόπτους», αλλά έναν άσσο θα τον πιάσεις για να σωθείς…) και προκαλούν σασπένς αρκετό για να σου τουμπάρει τα νεύρα. Το μόνο που μένει να κάνεις, πια, είναι να καταλάβεις που μπαίνεις. Γιατί αν δε σ’ ενδιαφέρει να σπάσεις πλάκα με όλη αυτή την επιχείρηση εκτέλεσης ενός γελοίου τύπου όπως ο Μπάντι Ίσραελ, τότε θα αισθανθείς το ίδιο θύμα μ’ εκείνον. Διαφορετικά, βούλιαξε χαμηλά στο κάθισμά σου και φυλάξου από τα βόλια, τα αλυσοπρίονα και τις ρουκέτες! Απ’ όλα έχει ο μπαξές…