του Ηλία Φραγκούλη

Σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε εάν το «Παιχνίδι των Λυγμών» έβγαινε στους κινηματογράφους για πρώτη φορά σήμερα. Δεν υπάρχει… agenda «πολιτικής ορθότητας» που ν’ απουσιάζει από αυτό το σενάριο! Και δεν το κάνει με τον κραυγαλέο τρόπο που βλέπουμε στα φιλμ τούτης της εποχής. Δεν υπήρχε το σκεπτικό της όποιας σκοπιμότητας το 1992. Υπήρχε μόνο μια καταπληκτική σεναριακή ιδέα. Και τα πιο απλά, προφανή (με την καλή έννοια) μηνύματα που ήθελε να περάσει μέσα από τούτη την ιστορία ο Νιλ Τζόρνταν.

Στην πρώτη του προβολή, το φιλμ προκάλεσε παγκόσμια υστερία, ξάφνιασε ολόκληρο τον πλανήτη, σόκαρε ή ενόχλησε πολλούς… συντηρητικούς θεατές, βοήθησε ουσιαστικά στο να χτιστεί η αυτοκρατορία των αδελφών Γουάινστιν (και της Miramax) στο Χόλιγουντ, προτάθηκε για έξι Όσκαρ και ο Τζόρνταν τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου (έχοντας υποψηφιότητα και στην κατηγορία της σκηνοθεσίας, φυσικά). Και ίσως ποτέ δεν θα ξεπεραστεί αυτό που κατάφερε να κάνει εδώ ο Τζόρνταν, παντρεύοντας τόσο λειτουργικά και ύπουλα την πολιτική με το σεξ. Αν όχι την «πολιτική» του σεξ!

Η ταινία ευφυώς ξεκινά με το διάσημο «When a Man Loves a Woman» στην εκτέλεση του Πέρσι Σλετζ, εισάγει ευθέως στοιχεία θρίλερ και περιπέτειας, βάζει στο τραπέζι την πατριωτικο-πολιτική διένεξη μεταξύ Βρετανών και Ιρλανδών, ψαχουλεύει την ανθρωπιά στις σχέσεις των αντίπαλων στρατοπέδων, εντοπίζει τη σημασία της ανδρικής φιλίας (πιο τίμια ενός σπάνιου «male bonding») και απογειώνεται όταν προστίθεται η ρομαντική / ερωτική υποπλοκή που παίρνει το πάνω χέρι στην αφήγηση, για να μας οδηγήσει σε αυτό που πραγματικά ήθελε να πει ο Τζόρνταν με τούτη την ταινία. Και να κλείσει με το… «Stand By Your Man» στην εκτέλεση του Λάιλ Λόβετ, δηλώνοντας την κατανόηση, τη συγχώρεση και την απόλυτη νίκη της αγάπης. Όλα τ’ άλλα σημασία καμία δεν έχουν.