του Ηλία Φραγκούλη

Σε μία εποχή όπου το είδος των ταινιών τρόμου προσφέρει στην πλειοψηφία αδικαιολόγητες σκηνές βίας και σαδισμού, είναι ευτύχημα να πετυχαίνεις κάτι διαφορετικό, βασισμένο απόλυτα στο σασπένς, με μια αίσθηση του φόβου τόσο ρεαλιστική που σε κάνει να στριφογυρίζεις άβολα στο κάθισμα. Στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας. Το «Εκείνοι» είναι μια τέτοια περίπτωση και, στη θέση σου, δεν θα χαιρόμουν αν το έβλεπα σ’ ένα άδειο σινεμά…

Η εισαγωγή σε βάζει στο κλίμα. Βρισκόμαστε στην Ανατολική Ευρώπη, δεν έχουμε καμία συγκεκριμένη πληροφόρηση για το τι βλέπουμε, καταλαβαίνουμε πως δύο γυναίκες έχουν ξεμείνει στη μέση του πουθενά με βλάβη στο αμάξι τους. Είναι μάνα και κόρη. Η πρώτη βγαίνει έξω για να τσεκάρει τη μηχανή κι εξαφανίζεται. Παράξενοι θόρυβοι έρχονται από το δάσος. Η κοπέλα αισθάνεται περικυκλωμένη. Ουρλιάζει πανικόβλητη. Είμαστε βέβαιοι πως πρόκειται να πεθάνει. Αλλά δεν θα μάθουμε από τι. Το επόμενο πλάνο μας συστήνει την Κλεμεντίν. Γαλλίδα καθηγήτρια που διδάσκει στο Βουκουρέστι και ζει με το σύντροφό της, Λουκά, συγγραφέα σε αδιέξοδο έμπνευσης, σ’ ένα απομονωμένο παλιό αρχοντικό στην καρδιά ενός δάσους. Με το που νυχτώνει έχουμε την προδιάθεση πως η τοποθεσία της κατοικίας τους δεν είναι και τόσο ιδανική… Το τηλέφωνο χτυπά. Ξανά και ξανά. Πρέπει να είναι φάρσα. Το ζευγάρι πέφτει να κοιμηθεί, αλλά οι θόρυβοι δεν τους αφήνουν σε ησυχία. Ειδικά όταν προέρχονται από τον κάτω όροφο. Μέσα στο σπίτι!

Αυτό που ακολουθεί είναι μία παρέλαση σεκάνς φόβου που σε ταράζουν χωρίς να σου δίνουν ξεκάθαρα την εικόνα του ποιος ή ποιοι «παίζουν» με το ζευγάρι, μέχρι τη στιγμή που το κρυφτό εξελιχθεί σε απειλή για τη ζωή τους. Οι Νταβίντ Μορό και Ξαβιέ Παλούντ παίρνουν άριστα στη δημιουργία εντυπώσεων, ενορχηστρώνοντας κάθε μέσο με λιτότητα, από τη διεύθυνση φωτογραφίας μέχρι το μοντάζ και την ηχητική μπάντα, για να φέρουν ρίγη στον θεατή χωρίς βλακώδη «μπου». Ο τρόμος εδώ είναι αληθοφανής και, για την ακρίβεια, πηγή έμπνευσης για το σενάριο στάθηκε ένα αληθινό συμβάν (με θύματα ένα ζευγάρι Αυστριακών στην Τσεχοσλοβακία). Στα επόμενα 45 λεπτά, οι σκηνοθέτες σε έχουν του χεριού τους, παρουσιάζοντας σταδιακά την ταυτότητα «εκείνων», για να καταλήξουμε σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα που προκαλεί σοκ χωρίς καν να βάφει την οθόνη με αίμα.

Ως ντεμπούτο, το φιλμ πάσχει από μία αίσθηση ανολοκλήρωτου. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, αλλά σε χρόνο «ασφαλείας» των 77 λεπτών. Το ζύγισμα της αποκάλυψης έρχεται πιο νωρίς απ’ όσο έπρεπε και δίχως την πληροφορία πως κάτι παρόμοιο συνέβη στην πραγματική ζωή θα εγκαταλείπαμε την αίθουσα ξεχνώντας γρήγορα την όλη «τρομάρα». Αλλά το μεγάλο μυστικό του «Εκείνοι» είναι το κοινωνικό του σχόλιο. Μία υποσημείωση λίγο πριν τους τίτλους τέλους. Η συνειδητοποίηση του τι θα πει αληθινός τρόμος. Τι θα πει ανθρώπινη φύση, δηλαδή…