του Νίκου Παλάτου

Η σειρά comic album με τις περιπέτειες του μικρού Γιάκαρι δημιουργήθηκε το 1969 από το δίδυμο των Ελβετών κομιξάδων Ντέρεκ και Τζομπ. Έκτοτε, ο ήρωας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη γαλλόφωνη Ευρώπη, αριθμώντας περί τα σαράντα τεύχη, αλλά και δύο animated τηλεοπτικές μεταφορές στη γαλλική τηλεόραση, με τη δεύτερη (η οποία ξεκίνησε την προβολή της το 2005) να συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, έχοντας ξεπεράσει τα εκατόν πενήντα επεισόδια. Αντιθέτως με ό,τι συμβαίνει σε Γαλλία, Βέλγιο και Ελβετία, στη χώρα μας ο Γιάκαρι είναι μάλλον άγνωστος. Θεωρώ, δε, πως το status αυτό δεν θ’ αλλάξει δραματικά με τούτη την πρώτη κινηματογραφική γνωριμία μας μαζί του.

Ουσιαστικά, πρόκειται περί prequel των τηλεοπτικών περιπετειών τού πιτσιρικά Ινδιάνου, το οποίο έχει ως στόχο να ξεκαθαρίσει στους φανατικούς φίλους του τον τρόπο με τον οποίο ο Γιάκαρι απέκτησε τη δυνατότητα να επικοινωνεί με το κάθε ζώο στη γλώσσα του, αλλά και πώς κατάφερε να δαμάσει τον άγριο Μικρό Κεραυνό, θέτοντας έτσι τις βάσεις ώστε οι δυο τους να γίνουν αχώριστοι φίλοι. Προκειμένου το φιλμ ν’ αποκτήσει ένα άρωμα περιπέτειας, η βασική ιδέα εμπλουτίζεται με την επικείμενη μετανάστευση της φυλής των Σιου σε πιο θερμά κλίματα (μιας και ο χειμώνας βρίσκεται προ των πυλών), διαδικασία η οποία συμπίπτει με την ατυχή φυγή του Γιάκαρι προς αναζήτηση του mustang των ονείρων του. Αυτό που κυριαρχεί στο στόρι είναι η ιδέα της επιστροφής στο σπίτι, σε συνδυασμό με την περιπλάνηση στην παρθένα άγρια φύση. Ο Γιάκαρι συναναστρέφεται όλα τα άγρια ζώα που βρίσκει στο διάβα του (από αρκούδες μέχρι κάστορες), καθώς προσπαθεί εναγωνίως να βρει μαζί με τον Μικρό Κεραυνό τον δρόμο προς το χωριό του. Στην πορεία θα μπλέξει με νεαρούς κυνηγούς, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να αιχμαλωτίσουν το άγριο άλογο που θ’ αποτελέσει γι’ αυτούς τρόπαιο μοναδικής αξίας, όμως ο καθοδηγητής του, ο Μεγάλος Αετός, θα βρίσκεται μ’ έναν μαγικό τρόπο πάντα στο πλευρό του, για να τον βοηθήσει (όταν είναι απαραίτητο) με τις πολύτιμες συμβουλές του.

Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι αναμφισβήτητα κατάλληλο, ακόμη και για παιδιά προσχολικής ηλικίας, κάτι που σημαίνει πως οι άνω των δέκα ετών θα… ζοριστούν επικίνδυνα, μιας και το σενάριο είναι κάτι περισσότερο από όσο απλοϊκό μπορεί να φανταστεί κανείς, η δε εξέλιξή του φωνάζει από μίλια μακριά. Το αληθινά προβληματικό, όμως, είναι πως το υλικό που υπάρχει δεν αιτιολογεί με τίποτα τη δημιουργία ενός ολόκληρου φιλμ, δημιουργώντας την αίσθηση ξεχειλωμένης συρραφής κάποιων εκ των επεισοδίων του TV series (το καθένα από τα οποία – σοφά – είχε μόλις δεκάλεπτη διάρκεια). Παίζει ίσως ρόλο σε τούτη τη διαμορφούμενη αίσθηση και το παλαιομοδίτικο, «παραδοσιακής» λογικής κινούμενο σχέδιο, που αν και εξαιρετικού επιπέδου, αναδίδει ένα νοσταλγικό άρωμα… μικρής οθόνης περασμένων δεκαετιών (τουλάχιστον για τους ενήλικες συνοδούς). Οι μικροί θεατές που έχουν συνηθίσει τις τρισδιάστατες animated υπερπαραγωγές της Disney και της Pixar, μπορεί να εκλάβουν τις παλιακές «ζωγραφιές» του Γιάκαρι ως μέχρι και… ερασιτεχνικής σύλληψης, η αθωότητα που το φιλμ αποπνέει, όμως, είναι αδιαπραγμάτευτη. Το ίδιο και τα μηνύματα περί σεβασμού στη φύση, παντοτινής φιλίας και οικογενειακής αγάπης. Όλα αυτά μαζί, βέβαια, δεν φτιάχνουν απαραιτήτως μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική ταινία, όσο ευγενείς και να είναι οι προθέσεις.