του Ηλία Φραγκούλη

Σ’ ένα απομονωμένο diner έξω από τη Νέα Υόρκη, η ζωή συνεχίζεται με τον ίδιο μονότονο ρυθμό. Ο Βίκτορ φτιάχνει σιωπηλός τις πίτσες – spécialité του, η Ντόλι, μάνα δυνάστης, κάνει τους λογαριασμούς και η Ντελόρες σερβίρει φλερτάροντας τον υποψήφιο συνοδό της κάθε νύχτας. Η ξαφνική εμφάνιση της Κάλι, μιας νεαρής κοπέλας που έχει παρατήσει το κολέγιο και ζητά δουλειά ως σερβιτόρα, θα ανατρέψει αυτό το μικρό σύμπαν και ιδιαίτερα την ψυχική ισορροπία του Βίκτορ. Τα συναισθήματα που ζει είναι πρωτόγνωρα και η ανάγκη να τα εξωτερικεύσει γίνεται βασανιστική, αναζητώντας ταυτόχρονα τη φυγή από το περιβάλλον του (μπαίνοντας σε μια σχολή για chef), αλλά και το υπέρβαρο παρουσιαστικό του (κάνοντας δίαιτα). Στην πραγματικότητα, η φυγή μοιάζει να έρχεται μόνο μέσα από τα όνειρα, όπου ο Βίκτορ, ως ήρωας, σώζει την αγαπημένη του από πνιγμό, δίνοντάς της το φιλί της ζωής. Οι συγκρούσεις δεν θ’ αργήσουν και ο ρόλος της Κάλι θα είναι αναπόφευκτα καταλυτικός για τις προσωπικές πορείες όλων.

Ο Τζέιμς Μάνγκολντ, με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, δεν κρύβει τις μινιμαλιστικές του διαθέσεις, κυρίως ως προς τη μορφή του σεναρίου. Οι λιγοστοί διάλογοι δίνουν τη θέση τους στα βλέμματα των χαρακτήρων που βαραίνουν από τη σιωπή και αναζητούν μια ανάσα μέσα από απεγνωσμένες, δειλές κινήσεις, οι οποίες καταγράφονται με απόλυτη λεπτομέρεια και μια «γλυκιά» ψυχρότητα. Ο Βίκτορ, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, είναι ένα τριαντάχρονο «παιδί» που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη ρουτίνα και τη φαντασία, για να κλειστεί, τελικά, σ’ έναν κόσμο πλαστής προστασίας και συναισθηματικής «παράλυσης». Ο Μάνγκολντ αρέσκεται στους μελαγχολικούς τόνους, αλλά ξέρει καλά το πώς να αποφύγει τον οποιοδήποτε μελοδραματισμό, γι’ αυτό και στο φινάλε η ταινία απογειώνεται από τον πεσιμισμό σ’ ένα καθημερινό και τυχαίο αύριο, όπου τα πάντα μπορούν ν’ αλλάξουν. Ο κόσμος της σιωπής μπορεί, πια, να συναντήσει την ψυχική ζεστασιά και να γευτεί τις εμπειρίες της ζωής.

Η μεγάλη αποκάλυψη του «Heavy» είναι η ερμηνεία του Προύιτ Τέιλορ Βινς στο ρόλο του Βίκτορ. Αν υπάρχει Θεός, το όνομά του πρέπει να μπει στην πεντάδα των υποψηφίων για Όσκαρ. Η καλύτερη ανδρική ερμηνεία της χρονιάς σε σύγκριση με ό,τι έχουμε δει από τη φετινή σεζόν. Ο Βινς παίζει με το βλέμμα, τις κινήσεις και τις απορημένες εκφράσεις ενός μικρού παιδιού, διαθέτοντας το σώμα ενός thirtysomething «γίγαντα» που καταφέρνει να γίνεται όχι μόνο συμπαθής, αλλά και ανθρώπινος, συνηθισμένος, δικός μας. Δίπλα του, η Λιβ Τάιλερ λάμπει, πειστική στα διλήμματά της και ανυπεράσπιστα αθώα. Ωριμότατη, στο ρόλο της Ντελόρες, η Ντέμπορα Χάρι στέκεται άψογα ανάμεσα στην κωμική νεύρωση και το δράμα. Η αρχική version της ταινίας, όπως προβλήθηκε – και αγαπήθηκε – στα Φεστιβάλ του Sundance και των Καννών, έφτανε τα 119 λεπτά. Το νέο μοντάζ που έκανε ο σκηνοθέτης είναι αυτό που θα δούμε εδώ, στη διάρκεια των 105 λεπτών, και σίγουρα ήταν κάτι που χρειαζόταν για να κάνει το «Heavy»… «ελαφρύτερο» και πιο εθιστικό.